आद्य [ādya] a. a. [आदौ भवः यत्]
First, primitive, being at the beginning.
Being at the head, excellent, unparalleled, pre-eminent, foremost; योगी परं स्थानमुपैति चाद्यम्
[Bg.8.28;11.31;11.47;15.4.] आसीन्महीक्षितामाद्यः प्रणवश्छन्दसामिव
[R.1.11.] (At the end of comp.) Beginning with, and so on; see आदि.
Immediately preceding; एकादशाद्यम्
[Śrut.27] immediately before the 11th, i. e. 1th; so संयुक्ताद्यम् 2.
Eatable (अद्ण्यत्); वयमाद्यस्य दातारः Praṣna
[Up.2.11;] हितं च परिणामे यत्तदाद्यं भूतिमिच्छता
[Pt.4.22.] -द्याः m. m. (pl.) A class of deities.
द्या An epithet of Durgā.
The first day (तिथि) of a month.
द्यम् The beginning.
Grain, food.
A kind of funeral obsequial ceremony (पितृश्राद्धभेद). -Comp.
-कविः 'the first poet,' an epithet of Brahmā or Vālmīki; see आदिकवि.
-कालिक a. a. Seeing only the present (वर्तमान- मात्रदर्शिन्); आद्यकालिकया बुद्ध्द्ध्या दूरे श्व इति निर्भयाः
[Mb.12.] 321.14.
-बीजम् the primary or material cause of the universe, which, according to the Sāṅkhyas, is प्रधान or the inanimate principle.
-माषकः a measure of five guñjas (about. 17 1/2 grains Troy).
आद्य [ādya] see under आदि.