गिर् [gir] a. a. [गॄ-क्विप् वा टाप्] Ved. Addressing, invoking. -f. (nom. sing. गीः; instr. dual गीर्भ्याम् &c.)
Speech, words, language; वचस्यवसिते तस्मिन् ससर्ज गिरमात्मभूः
[Ku.2.53;3.72;] भवतीनां सूनृतयैव गिरा कृतमातिथ्यम्
[Ś.1;] प्रवृत्तिसाराः खलु मादृशां गिरः
[Ki.1.25;] [Śi.2.15;] [Y.1.71.] Invocation, praise, song.
N. N. of Sarasvatī, the goddess of speech and learning.
Intellect; cf. गिर्धीः
[Enm.] Knowledge from hearing (श्रवणजज्ञान); प्रपूर्वगौ पूर्वजौ चित्रभानू गिरा वाऽऽशंसामि तपसा ह्यनन्तौ
[Mb.1.] 3.57 com. -Comp.
-देवी (गीर्देवी) Sarasvatī, the goddess of speech.
-पतिः (written as गीःपतिः, गीष्पतिः and गीर्पतिः)
N. N. of Bṛihaspati, the preceptor of the gods.
a learned man; so गिरीशः,
-रथः (गीरथः) N. N. of Bṛihaspati.
-वा (बा) णः (गीर्वाण) a god, deity; परिमलो गीर्वाणचेतोहरः
[Bv.1.63,84.] ˚कुसुमम् cloves.