श्रीशुक उवाच ।
एवं विज्ञापितो राजन्भगवान्देवकीसुतः ।
एकान्तिनं प्रियं भृत्यमुद्धवं समभाषत ॥५०॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां एकादशस्कन्धे षष्ठोऽध्यायः ॥६॥
एवं यापरी देवकीसुत । पूर्ण पूर्णाशें भगवंत ।
विनविला श्रीकृष्णनाथ । निजभृत्य-उद्धवें ॥४॥
'निजभृत्य' म्हणणें । उद्धवासी याकारणें ।
निजगुज श्रीकृष्णें । त्यासीं बोलणें सर्वदा ॥५॥
जेथ रिगमु नाहीं रुक्मिणीसी । ठावो नाहीं वसुदेवदेवकीसी ।
बळिभद्रा प्रद्युम्नासी । अनिरुद्धासी जे ठायीं ॥६॥
ते ठायीं कृष्णाप्रती । उद्धव असे अहोरातीं ।
यालागीं पैं 'एकांती' । ज्ञाते म्हणती तयासी ॥७॥
श्रीकृष्णासी वाडेंकोडें । जीवापरीस जें जें आवडे ।
तें उद्धवासी देणें घडे । प्रेम गाढें भक्तांचें ॥८॥
देतां तो जरी नेघे । तरी धांवोनि आलिंगी वेगें ।
न घेतां देवो पायां लागे । भक्तपांगें पांगिला ॥९॥
यालागीं कृष्णासी प्रियकर । उद्धवुचि साचार ।
याहूनि प्रेम थोर । नाहीं सधर आनाचें ॥४१०॥
यालागीं 'प्रिय-भृत्य-एकांती' । ये बिरुदें उद्धवासी साजती ।
तेणें निजस्वामीस विनंती । निजप्रीतीं पैं केली ॥११॥
ऐकोनि उद्धवाचें वचन । चातकांलागीं जेवीं घन ।
तेवीं वोळला जगज्जीवन । स्वानंदघन निजबोधें ॥१२॥
चातकाची तहान किती । तृप्त करूनि निववी क्षिती ।
उद्धवउद्देशें श्रीपती । त्रिजगती निववील ॥१३॥
ऐकतां उद्धवाचे बोल । येताति श्रीकृष्णासी डोल ।
भक्तभाग्य जी सखोल । जाहली वोल प्रेमाची ॥१४॥
ते वोळले भक्तभूमीसी । निजबीज पेरील हृषीकेशी ।
तें पीक पुरेल जगासी । मुक्तराशी मुमुक्षां ॥१५॥
धेनु वत्साचेनि वोरसें । घरा दुभतें पुरवी जैसें ।
तेवीं उद्धवाचेनि उद्देशें । जग हृषीकेशें निवविजे ॥१६॥
घरीं पाहुणयालागीं । कीजती परवडी अनेगी ।
तेथ बालकें जेवीं विभागी । होतीं वेगीं न मागतां ॥१७॥
पक्वान्न सेवूं नेणतीं बाळें । तरी माता मुखीं घाली बळें ।
तैसें जनार्दनें आम्हां केलें । स्वयें दिधलें निजशेष ॥१८॥
नवल कृपा केली कैशी । कृष्ण उद्धवातें उपदेशी ।
तोचि अर्थ दिधला आम्हांसी । देशभाषीं अर्थितां ॥१९॥
एका जनार्दनु म्हणे । श्रोतां सावधान होणें ।
हें मी तोंडें बोलों कवणें । तिंहीं मज करणें सावध ॥४२०॥
निजभक्तें केली विनंती । निजज्ञान बोलेल भक्तपती ।
श्रवणाची सावध पंक्ती । बैसवा वृत्ति तद्बोधें ॥२१॥
येथ मुक्तांचें कोड । पुरे मुमुक्षांची चाड ।
येचिविषयीं कथा गोड । श्रवणकवाड उघडेल ॥२२॥
उद्धवें श्रीकृष्ण विनविला । ना तो श्रवणीं डांगोरा पिटिला ।
मुमुक्षां म्हणे चला चला । कृष्ण वोळला निजबोधें ॥२३॥
मोक्षमार्गींचे कापडी । अर्थतृषातृषितें बापुडीं ।
प्रबोधबोधाची पव्हे गाढी । उद्धवें रोकडी घालविली ॥२४॥
भक्तिजननी माझी तेथ । कडे घेवोनि होती नेत ।
जनार्दन परमामृत । जाहलें प्राप्त तिचेनीं ॥२५॥
ते तुझी भक्ति तत्वतां । आम्हांसी असावी सर्वथा ।
तुज मागावी मुक्तता । तंव ते मूर्खता भक्तांची ॥२६॥
साच असावी बद्धता । तरी म्यां मागावी मुक्तता ।
तेचि नाहीं गा तत्वतां । मिथ्या मागतां मूर्खता ॥२७॥
मीतूंपणेंवीण सहजस्थिती । तुझी असो अभेद-भक्ती ।
हेचि मागणें पुढपुढतीं । संतांप्रती सर्वदा ॥२८॥
उद्धवासी ज्ञान गुप्त । उपदेशील कृष्णनाथ ।
एका जनार्दन विनवित । दत्तचित्त तुम्ही दीजे ॥४२९॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे एकादशस्कंधे एकाकारटीकायां
देवस्तुत्युद्धवविज्ञापनं नाम षष्ठोऽध्यायः ॥६॥ श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ मूळश्लोक ॥५०॥ ओव्या ॥४२९॥