जायापत्यगृहक्षेत्र स्वजनद्रविणादिषु ।
उदासीनः समं पश्यन् सर्वेष्वर्थमिवात्मनः ॥७॥
येविखीं सादर ऐक । शिष्य निरसावया निजदुःख ।
पावावया आत्मसुख । साधी विवेकसाधनें ॥४२॥
विचारितां आत्मसुख । सर्व देहीं समान देख ।
विजातीय स्त्रीपुरुषवेख । सुखविशेख तेथ नाहीं ॥४३॥
पाहें पां स्त्रीपुरुषदेहीं । आत्मा आत्मी हें तंव नाहीं ।
आत्मसुख आपुल्या ठायीं । असें पाहीं स्वतःसिद्ध ॥४४॥
सुखाचिलागीं सर्वथा । झोंबती प्रपंचपदार्थां ।
ज्यासी गुरुवाक्य आलें हातां । अद्वैतता निजसुख ॥४५॥
एकपणीं निजात्मसुख । हातां आलें नित्य निर्दोख ।
आतां द्वैत वांछी तो अतिमूर्ख । थितें सुख नासावया ॥४६॥
प्रपंचामाजीं असतें सुख । तरी कां त्यजिते सनकादिक ।
द्वैत तितुकें केवळ दुःख । परम सुख अद्वैतीं ॥४७॥
हेंचि साधकीं साधूनि ज्ञान । स्त्री पुत्र स्वजन धन ।
त्यांसी झाले उदासीन । अद्वैतीं मन लागलें ॥४८॥
तेथ कोणाचें गृह क्षेत्र । कोण पुसे कलत्र पुत्र ।
धनधान्यसमृद्धि विचित्र । माझें स्वतंत्र देह न म्हणे ॥४९॥
ऐकें उद्धवा यापरी । माझे भक्त संसारी ।
उदास झाले घरदारीं । तत्त्वविचारीं लिगटोनि ॥२५०॥
लिगटोनियां गुरुचरणीं । केली प्रपंचाची झाडणी ।
मग अत्यादरें गुरुभजनीं । निजसुखदानी गुरुरावो ॥५१॥
गुरुसेवेसी अत्यादर । न राहे आठौ प्रहर ।
ठेविलें गुरुचरणीं अंतर । निरंतर निजभावें ॥५२॥
उद्धवा येथ आशंका धरिसी । 'जे देहावेगळें कोणे वस्तूसी ।
देखोनि पावला निजसुखासी । विदेहत्वासी अनुभवि' ॥५३॥
देहीं असोनि विदेहता । प्रपंचीं असोनि अद्वैतता ।
आली शिष्याचिया हातां । तेही कथा परियेसीं ॥५४॥