लोकानां लोकपालानां मद् भयं कल्पजीविनाम् ।
ब्रह्मणोऽपि भयं मत्तो द्विपरार्धपरायुषः ॥३०॥
लोकपाळामाजीं अमरेंद्र । मरुद्गणांचा राजा इंद्र ।
ज्यासी मानिती सूर्यचंद्र । वरुण कुबेर यमादि ॥५॥
ज्या अमरावती सिंहासन । ऐरावताचें आरोहण ।
उच्चैःश्रवा अश्व जाण । पुढें आपण खोलणिये ॥६॥
ज्यासी उर्वशी भोगपत्नी । रंभामुख्य विलासिनी ।
जेथ तिलोत्तमा नाचणी । चिंतामणी लोळती ॥७॥
अष्टमासिद्धींचीं भांडारें । रत्नजडित धवळारें ।
मर्गजाचे डोल्हारे । सुवर्णसूत्रें लाविले ॥८॥
वैदूर्याचे शाहाडे । कामधेनूंचे वाडे ।
कल्पद्रुमांचे मांदोडे । चहूंकडे शोभती ॥९॥
लोकपाळ आज्ञेचे । सुरसेना सैन्य ज्याचें ।
एवढें ऐश्वर्य जयाचें । राज्य स्वर्गीचें भोगित ॥६१०॥
त्यासी माझी काळशक्ती । ब्रह्मयाचे दिनांतीं ।
चौदा इंद्र क्षया जाती । येरांची गति कायशी ॥१॥
ब्रह्मायु म्हणती समता । जो द्विपरार्ध आयुष्यवंता ।
जंव न पवे माझी काळसत्ता । तंव श्लाघ्यता आयुष्याची ॥१२॥
ज्यासी अग्रपूजेची मान्यता । जो लोकलोकपाळांचा कर्ता ।
त्या ब्रह्मयासी माझी काळसत्ता । ग्रासी सर्वथा सलोकें ॥१३॥
मी काळात्मा दंडधरु । शास्ता नियंता ईश्वरु ।
अंतर्यामी सर्वेश्वरु । अतिदुर्धरु व्यापकु ॥१४॥
माझा काळक्षोभ दारुण । त्यातें आवरूं शके कोण ।
धर्मअर्थकामें जाण । निवारण त्या नव्हे ॥१५॥
प्रळयकर्त्या महाकाळासी । माझी काळसत्ता ग्रासी ।
माझें महाभय सर्वांसी । लोकपाळांसी सुख कैंचें ॥१६॥
लवनिमेष-पळपळें । माझेनि भयें सूर्य चळे ।
माझेनि भयें प्राण खेळे । वायु चळे माझेनि भेणें ॥१७॥
माझे आज्ञेवरी अग्नि जाण । वसवीतसे जठरस्थान ।
मद्भयें नव्हे अधिक न्यून । पचवी अन्न चतुर्विधि ॥१८॥
यथाकाळीं पर्जन्यधारीं । इंद्र वर्षे मद्भयेंकरीं ।
मृत्यु स्वकाळें प्रळय करी । भय भारी त्या माझें ॥१९॥
माझेनि भयेंकरीं देखा । समुद्र नोलांडी निजरेखा ।
माझिया भयाची थोर शंका । तिंही लोकां कांपवी ॥६२०॥
तिंही लोकांचा शास्ता । ईश्वर तो मी नियंता ।
येणें कर्मजडाची वार्ता । अनीश्वरता छेदिली ॥२१॥
प्रवृत्तीसी अनर्थता । मागां दाविली तत्त्वतां ।
वैराग्य स्थापिलें सदृढता । निवृत्ति सर्वथा अतिश्रेष्ठ ॥२२॥
आपुल्या ऐश्वर्याच्या आविष्कारें । साधूनि ईश्वरत्व केलें खरें ।
मीमांसकमत-निराकारें । निरूपण पुढारें चालवी ॥२३॥
मीमांसकमतवार्ता । बोलिले जीवासी अनेकता ।
तोचि कर्ता आणि भोक्ता । हेचि सर्वथा निराकारी ॥२४॥