व्रात्यः [vrātyḥ] [व्रातात् समूहात् च्यवति यत्]
A man of the first three classes who has lost his caste owing to the nanperformance of the principal Saṁskāras or purificatory rites (especially investiture with the sacred thread) over him, an outcast; सावित्रीपतिता व्रात्या भवन्त्यार्यविगर्हिताः
[Ms.2.] 39; सौराष्ट्रावन्त्याभीराश्च शूरा अर्बुदमालवाः । व्रात्या द्विजा भविष्यन्ति शूद्रप्राया जनाधिपाः
[Bhāg.12.1.38;] भवत्या हि व्रात्याधमपतित- पाखण्डपरिषत्परित्राणस्नेहः
[G. L.37.] A low or vile person in general; vagrant.
A man of a particular inferior tribe (the descendant of a Śūdra father and Kṣatriya mother).
-त्या The daughter of an outcast. -Comp.
-चर्या the life and practice of a vagrant.
-ब्रुवः one who calls himself a Vrātya.
-स्तोमः N. N. of a sacrifice performed to recover the rights forfeited by the nonperformance of the due Saṁskāras.