मुक्ताबाईची समाधी - अभंग ११ ते १९

११
उदित कमळें नानावर्ण सुंदर । फुलले तरुवर नानारूपें ॥१॥
श्वेतपीतरक्त भ्रमर रुणझुण । होताती श्रवण वैष्णवांसी ॥२॥
गुंजाराव भ्रमती रत्नकीळा फांकती । मनोहर दिसती सुरवरांला ॥३॥
तरुवर गगनीं अंकृरले भारी । विजा तैं कोंदल्या बहुतांपरी ॥४॥
गंधर्व गायनें आलापित सुस्वरीं । केलें स्पष्ट नयनीं गुह्म गौप्य ॥५॥
नामा म्हणे देवा मन जालें स्थिर । पडियेला विसर अविद्येचा ॥६॥

१२
निवृत्तीनें एकांत केला मुक्ताईशीं । गमन कोणे दिवशीं आरंभिलें ॥१॥
मुक्ताई म्हणे जावें यावें कोठें । अवघें निघोट स्वरूप स्वामी ॥२॥
गर्जतां गगन कडाडली वीज । स्वरूपीं सहज मिळयेली ॥३॥
मावळला दीप ज्योत कोठें होती । सहजा सामावती निरंजनीं ॥४॥
नामा म्हणे हरि जाईल पाहतां । ऐसें माझे चित्ता कळों आलें ॥५॥

१३
आमुच्या स्वस्थानीं नाहीं पां अंधार । अवघीं चराचर प्रकाशत्वें ॥१॥
उदयु आणि अस्तु नाहीं स्वरूपासी । ऐसें मुनि ऋषि जाणताती ॥२॥
आम्हीं कधीं आलों स्वरूप सोडोन । जावें पालटोन जेथिल तेथें ॥३॥
अंतर बाहेर स्वामीचें स्वरूप । स्वयें नंदादीप उजळिला ॥४॥
वद्य वैशाखमासीं दशमीचे दिवशीं । गेले ते स्नानासी तापीतीरीं ॥५॥
नामा म्हणे गोविंदा मनोहर पद्‌‍मनाभा । अंकुरला गाभा विराटाचा ॥६॥

१४
टाळ विणे मृदंग सुस्वर गायन । कोंदलें गगन दाही दिशा ॥१॥
प्रळयींच्याअ विजा वर्षती अपार । जाला धुंधकार दाही दिशा ॥२॥
करोनियां स्नान वैसले बाहेर । म्हणती अंधकार फार जाला ॥३॥
झंझाट सुटला वारा कापूं लागे धरा । नभचि अंतरा कालवलें ॥४॥
नामा म्हणे देवा जाली कैसी गती । पडलीसे भ्रांति अवघ्या जनां ॥५॥

१५
निवृत्तिराज म्हणे प्रळयींचा वारा । सुटला शारंगधरा ऐसें वाटे ॥१॥
हालतें गगन डोलती विमानें । गेलें देहभान अवघियांचें ॥२॥
अवघियांचे डोळे झांकले एकट । माध्यान्हीं अभूट वळुनि आलें ॥३॥
निवृत्ति पांडुरंग राही रखुमाई । धरा म्हणती घाई मुक्ताईला ॥४॥
नामा म्हणे केशवा जाहला उबाळा । कांहीं केल्या डोळा उघडों नेदी ॥५॥

१६
ऋषि म्हणती हरि पातलेसें विघ्न । आतां कैसे प्राण वांचतील ॥१॥
कोणाचिया शुद्धि नाहींचिया कोणा । म्हणती नारायना मृत्यु आला ॥२॥
कडाडली वीज निरंजनीं जेव्हां । मुक्ताई तेव्हां गुप्त जाली ॥३॥
वैकुंठीं लक्ष घंटा वाजती एकघाई । जाली मुक्ताई स्वरूपाकार ॥४॥
एक प्रहर जाला प्रकाश त्रिभुवनीं । जेव्हां निरंजनीं गुप्त जाली ॥५॥
गेलें निवारूनी आकाश अभूट । नामा म्हणे कोठें मुक्ताबाई ॥६॥

१७
उघडिल्या दिशा उघडिलें गगन । पाहिलें वदन भास्कराचें ॥१॥
निवृत्तिराजातें कळवळा वाटे भारी । आतां आम्हां हरि आज्ञा द्यावी ॥२॥
जयजयकारें टाळयाअ पिटिती सकळ । नाचती गोपाळ तापीतीरीं ॥३॥
सकळांचे चित्तीं येतो कळवळा । मुक्ताई डोळां पाहिली नाहीं ॥४॥
नानापरि खेद  करिती योगेश्वर लाविती पदर डोळियांसी ॥५॥
नामा म्हणे देवा कैसें आतां कांहीं । आम्हां मुक्ताई बोलली नाहीं ॥६॥

१८
ज्ञानेश्वर तुम्हीं निरविलें सोपान । केली बोळवण पांडुरंगा ॥१॥
तो आम्ही उत्सव पाहिलासे डोळां । चांगोबाचा सोहळा दाविला हरी ॥२॥
होती ऐसी नाहीं जाली मुक्ताई । संत तया ठायीं स्फुंदताती ॥३॥
रम्य स्थळ म्हणोनि राहिले एक मास । युगा ऐसे दिवस ऋमियेले ॥४॥
अर्ध मास वैशाख अर्ध मास ज्येष्ठ । फार होती कष्ट निवृत्तिराजा ॥५॥
मुक्ताई मुक्त केली केशवराजा । नामा म्हणे पूजा तापीतीरा ॥६॥

१९
पूजियेली तापी पूजिला सोमेश्वर । उठावले भार वैष्णवांचे ॥१॥
कांहीं कोणावरी नाहीं पडलें ओझें । कष्टी निवृत्तिराज होत असे ॥२॥
आली गेली कैसी आम्हां कळलें नाहीं । कोठें मुक्ताई विसर्जिली ॥३॥
नामा म्हणे देवा उठवा ऋषीश्वरा । निवृत्तीचें करा समाधान ॥४॥