सुदामचरित्र - भाग २६ ते २८

२६.
भक्षूनियां पोहे संतुष्ट जाहला । मग आनंदला नारायण ॥१॥
विश्वकर्म्यालागीं तेव्हां आज्ञा केली । क्षणांत रचिली सुदामपुरी ॥२॥
सर्व सुवर्णाची द्वारकेप्रमाणें । ब्राम्हणासी दान गुप्त दिल्हें ॥३॥
नामा म्हणे दुजा नाहीं देवावीण । देतांघेतां जाण पांडुरंग ॥४॥
२७.
सुदामा म्हणे अनंता । आम्हा आज्ञा द्यावी आतां ॥१॥
जाऊं घरासीं सत्वर । येऊनि दीवस झाले चार ॥२॥
सर्व ठेउनी जातां बरें । वाटे मारिती तस्कर ॥३॥
ऐसी ऐकोणी वचनें । सर्व काढिलीं भूषणें ॥४॥
आज्ञा घेउनी चालिला । देव बोळवीत आला ॥५॥
नामा म्हणे चोर । याचा उफराटा व्यापार ॥६॥
२८.
नाहीं आमुचे दैवीं त्याणें कोठोनी द्यावें । व्यर्थ कां रुसावें देवावरी ॥१॥
न करितां खेद पुढें वाट चाले । गौरक्षक भेटले तयालागीं ॥२॥
पुसतसे त्यासी कोणाचें नगर । ते म्हणती घर सुदाम्याचें ॥३॥
सुदाम्याची तुम्ही हेळणा करितां । तयाच्या संचीता प्राप्त कैचें ॥४॥
मानुनी असार नगरद्वारा गेला । प्रचीती तयाला नयेचि ते ॥५॥
जेव्हां वेत्नधारी मजुरा करिती । चरणासी लागती सुदाम्याच्या ॥६॥
सुदामदेव तेव्हां मंदिरासी गेला । मग ओंवाळिला सुंदरीनें ॥७॥
समाधानी झाला सुदामा ब्राम्हण । करारे कीर्तन नामा म्हणे ॥८॥