अभंग - १६ ते १९

अभंग १६ वा
स्थूळ हे जाणावें सूक्ष्मही मानावें । कारण ते पहावें आपल्या डोळां ॥१॥
महाकारण तेथे मसुराप्रमाण । ओळखावी खूण गुरुपुत्रा ॥२॥
ओळखील गुण त्यासी मोक्षप्राप्ती । नाही अधोगती कदाकळीं ॥३॥
त्रिंबकनंदन बोले प्रारब्धाचा ठेवा । गुरु सखा व्हावा रामदास ॥४॥

अभंग १७ वा
त्रिकुट साधिले गोल्हाट भेदिले । श्रीहात देखिलें ज्ञानयोगें ॥१॥
औटपीठामाजीं दिधलेंसे ठाणे । भ्रमर गुंफे रहाणें झालें सहज ॥२॥
ब्रह्मरंध्राठायी मन झाले लीन । केलें अमृतपान सत्रावींचे ॥३॥
जीव शिव दोनी केले एकाकार । बोले ज्ञानेश्वर तोचि योगी ॥४॥

अभंग १८ वा
षट्‍चक्रावरी त्रिकुटा अंतरी । त्रिवेणी सुंदरी गंगा वाहे ॥१॥
तेथे स्नान संत करिताती नित्य । रज तम द्वैत संहारुनी ॥२॥
त्रिवेणी शेजारी अनुहत गर्जे । ध्वनी ते विराजे सोहं शब्द ॥३॥
ते स्थळ टाकोनी वरी जाय तुका । पांडुरंग सखा देखावया ॥४॥

अभंग १९ वा
नावांचे माझारी औटपीठ शेजारीं । शून्याचे वोवरीं सुनिळ प्रभा ॥१॥
जीवदशा माया अंगुष्ठप्रमाण । त्यावरी अज्ञान प्रवृत्तीही ॥२॥
चैतन्याची मूस त्यामाजीं वोतिली । अव्यक्त पैकीं केली वरती तेथें ॥३॥
ज्ञानदेव म्हणे यावर ते जाण । नाही नाहीं आण निवृत्तीची ॥४॥