एवं स भौतिकं दुःखं दैविकं दैहिकं च यत् ।
भोक्तव्यमात्मनो दिष्टं प्राप्तं प्राप्तमबुध्यत ॥४१॥
भिक्षु बोले निजविवेक । त्रिविध प्रारब्धें बांधले लोक ।
तेणें भोगणें पडे आवश्यक । रावो रंक सुटेना ॥६८॥
भूतांची पीडा ते भौतिक । देवांची पीडा ते दैविक ।
देहीं उपजती ज्वरादिक । हे पीडा देख दैहिक ॥६९॥
यापरी त्रिविध दुःख । प्रारब्ध झालें जनक ।
तें भोगितां मानी असुख । तो केवळ मूर्ख अतिमंद ॥५७०॥
जे भोग आले प्रारब्धेंसीं । तेथें साह्य केल्या हरिहरांसी ।
भोग न चुकती प्राण्यासी । हें जाणोनि संन्यासी क्षमावंत ॥७१॥
कृष्ण साह्य पांडवांसी । ते भोगिती नष्टचर्यासी ।
तेथें साह्य केल्या हरिहरांसी । प्रारब्ध कोणासी टळेना ॥७२॥