श्रीरघुनाथ चरित्र - ओव्या १०१ ते १५०

असो भृगु आणि मृडानीवर । करोनी ऐसा विचार ।
द्विजपत्नी आणि द्विजवर । मातापितरें नेमिलीं ॥१०१॥
कर्नाटक देशामाझारीं । मल्लप्रहरेचिये तीरीं ।
अशोक क्षेत्रामाझारी । जन्म घेतला द्विजवरें ॥१०२॥
विश्वनाथभट अळवणीकर । तयाची पत्नी गरोदर ।
तियेचे उदरीं ते विप्र । जन्मालागीं पै आला ॥१०३॥
तयाचे जन्म तिये दिनीं । मल्लप्रभेचे जीवनीं ॥
भागीरथी स्वयें येऊनी । रहाती जाली दिनत्रय ॥१०४॥
प्रति वर्षीं ते दिनीं यावें । ती साक्ष अद्यापी आहे ।
भागीरथीचें पुण्य लाहे । स्नान करितां ते स्थळीं ॥१०५॥
लेकुरा जाले त्रयोदशदिन । ते दिवशीचें रात्रीं जाण ।
तयाचे तीर्थरूपालागून । स्वप्न होतें जहालें ॥१०६॥
रात्रीं येवोनि गजवदन । बोलते जाले स्पष्ट वचन ।
जाहला जो कां तव नंदन । तपस्वी पूर्ण आहे तो ॥१०७॥
तरि तुह्मी इतुकें करावें । माझें नाम यातें ठेवावें ।
गणपति ह्मणोनि बरवें । पाचारावें सर्वदा ॥१०८॥
याचे उदरीं तिघेजण । अवतार घेतील सामर्थ्यवान ।
भृगुऋषी आणि पंचवदन । तिसरी जाण पार्वती ॥१०९॥
त्रिवर्ग एथें प्रगटून । करितील जगाचें उद्धरण ।
तारि तुह्मांतें हेंचि सांगणें । असे माझें निश्चित ॥११०॥
याजप्रती अहर्निशी । सांभाळावें जिवीं मानसीं ।
ऐसें सांगोनिया निशीं । वक्रतुंड पै गेला ॥१११॥
सूर्योदय झालियावरी । विश्वनाथ भटजींनीं सत्वरीं ।
जावोनि गृहामाझारी । कांतेप्रती कथियेलें ॥११२॥
उत्साह करोनि अति प्रीतीं । मेळविल्या बहुत युवती ।
नाम ठेविलें गणपती । जो जो शब्दें करोनी ॥११३॥
तयाचें लालनपालन करितां । अष्टवर्षें झालीं तत्वता ।
व्रतबंध करोनिया चिंता । विवाहाची लागली ॥११४॥
असो तया क्षेत्रामाझारी । काशीनाथ भटजी श्रोत्री ।
तयालागी जाली पुत्री । चिमाबाई या नामें ॥११५॥
तया श्रोत्रीयाचे स्वप्नीं । जाता झाला अंकुशपाणी ।
वदोनिया मधुर वाणी । तयाप्रती सांगत ॥११६॥
विश्वनाथ भट अलावणी चतुर । गणपती नामें तयाचा कुमर ।
तयासी तुमची कुमार । सत्वर नेवोनि देईजे ॥११७॥
पूर्वीं या उभयतांचा जोडा । शंकरें नेमिला असे फुडा ।
करोनिया जिवाचा धडा । नर्मदेमाजी हे गेलीं ॥११८॥
तेचि हे दों ठायीं जन्मून । वधुवरें शोभतील जाण ।
यांचे उदरीं उवतार होऊन । उद्धार होईल जगाचा ॥११९॥
ऐसें दाखवोनिया स्वप्न । जाता झाला गजवदन ।
तेचि समई श्रोत्री उठून । विचार करिते जहाले ॥१२०॥
कांतेप्रती बोलावून । सांगते झाले वर्तमान ।
स्वप्नीं येवोनि गजवदन । बोलिला होता ज्या रीतीं ॥१२१॥
उदयासी पावतां दिनकर । उभयतांनीं करूनि विचार ।
विश्वानाथ भटजीसी कर । जोडोनि विनंती करीतसे ॥१२२॥
दीन जाणोनि सर्वापरी । तुम्ही आह्मांसी घ्यावें पदरीं ।
चिमा आमुची कुमारी । तुमचे पुत्रा देतसों ॥१२३॥
ऐसें वचन बोलतां वहिलें । विश्वनाथ भटजीस मानलें ।
मुहूर्त पाहूनि निश्चय केले । उभयतांनीं तेधवा ॥१२४॥
यथासांग लग्न सोहळा । चार दिवस अति सोज्वळा ।
बहुत संभ्रमें तये वेळा । करिते जाले दोघेही ॥१२५॥
असो लग्न जालियावरी । चमत्कार जाला ते अवसरीं ।
सावध होऊनिया चतुरीं । श्रवण केलें पाहिजे ॥१२६॥
गणपती धाकुटे वय असून । त्रिकाल स्नान संध्या सारून ।
करित असावें शिव - पूजन । यथाविधी करूनी ॥१२७॥
शिवरात्र्यादि सोमवार । एकादश्यादी व्रतें समग्र ।
करोनिया पूजा उपचार । निराहारी असावें ॥१२८॥
तंवं माघ वद्य एकादशी । सोमवासर तये दिवशीं ।
येते जाले अनायासीं । पर्वकाळ सर्वही ॥१२९॥
माध्यान्हीं पातला दिनकर । भूमिका तापली समग्र ।
नंव स्नानासी विश्वनाथभटापुत्र । जाता जाला त्वरेनें ॥१३०॥
मल्लप्रहरे माझारी । स्नाना लागी अती सत्वरीं ।
जावोनिया डोहा माझारीं । बुडी दिधली तयानें ॥१३१॥
तये स्थानीं जळ देवता । क्रीडा करावयासी तत्वता ।
पातल्या होत्या समस्ता । तया डोहा माझारीं ॥१३२॥
त्यांनीं पाहुनी तो किशोर । रूप लावण्य अति सुंदर ।
त्यासी घेऊनी अति सत्वर । जात्या जाल्या जळांत ॥१३३॥
नेवोनिया आपुलें सदनीं । ठेवित्या जाल्या त्यागोनि ।
तंव मल्लप्रभेचे जीवनीं । स्नानासी लोक पातले ॥१३४॥
ते म्हणती हा किशोर । बुडोनि जाला बहु उशीर ।
शोध करावा सत्वर । अझूनि वरुता कां नये ॥१३५॥
पहाती जळांत शोधुनी । तंव तो न पडेची ठिकाणीं ।
सर्वत्रीं जावोनि ते क्षणीं । ग्रामा माजी कथियेलें ॥१३६॥
पाहोनि तयाची मातापितरां । सांगते झाले समग्र ।
गणपती तूमचा कुमार । जळामाजी बुडला ॥१३७॥
ऐकुनि ऐसें वर्तमान । उभयतां शोकार्णवीं निमग्न ।
धरणीवरी शरीर टाकून । रुदन करिती आक्रोशें ॥१३८॥
नदीतटाका जाऊनी । हाक मारिती दीनवाणी ।
रे रे गणपती आम्हालागुनि । टाकुनि कैसा गेलासी ॥१३९॥
आम्हां आंधळियांची काठी । नेवोनि टाकिली गिरीकपाटीं ।
काय आमुचिये ललाटीं । विधातियानें लिहीलें ॥१४०॥
रे रे शिवसांब कर्पूरगौरा । हे कैलास पति मृडानीवरा ।
हे सर्पभूषण चंद्रशेखरा । दीनोद्धारा धांवे हो ॥१४१॥
स्वप्नी येवोनि गजवदन । सांगोनि गेला वर्तमान ।
जयाचे उदराप्रती जाण । पंचवदन येईल पैं ॥१४२॥
भृगुऋषी आणि पार्वती । येतिल याचे उदराप्रती ।
ते कांहींच न येतां प्रतीती । अनृत कैसें जहालें ॥१४३॥
आतां धावरे मृडानीवरा । दाखवि आमुचिये पुत्रा ।
नाहीं तरि यया अवसारा । देह आम्ही त्यागितों ॥१४४॥
ऐसें वदोनि मातापितर । जाले देहावरि उदार ।
तों इतुकियामाजी चमत्कार । होता जाला ते थळीं ॥१४५॥
अनेक शोकें अनुवादितां । तीन दिवस गेले तत्वता ।
तों शिवरात्री दिन येतां । जाला तये अवसरीं ॥१४६॥
करुणा परिसोनि सत्वरीं । शिव जाहला साहकारी ।
धावण्या धावोनि सत्वरीं । भक्तकैवारी पावला ॥१४७॥
जळदेवतांसी दंडून । सोडविला द्विजनंदन ।
स्वहस्तीं धरुनि आपण । वरुते घवोनि त्या आले ॥१४८॥
उभयतांनीं पुत्र पाहिला । मग बहुतचि आनंद झाला ।
म्हणे कैवारी धावला । मृडानीवर ये काळीं ॥१४९॥
जैसा अवर्षणीं पर्जन्य पडे । की मरतीयासी अमृत जोडे ।
कें दरिद्रियासी सापडे । द्रव्यकुंभ ज्या रीती ॥१५०॥