पंचीकरणादी अभंग - ११ ते १५

११
साधुसंगें साधु भोंदुसंगें भोंदु । वादुसंगें वादु होत असे ॥१॥
होत असे लाभ भल्याचे संगतीं । जाय अधोगती दुष्टसंगें ॥२॥
दुष्टसंगें नष्ट जाला महापापी । होतसे निःपापी साधुसंगें ॥३॥
संग जया जैसा लाभ तया तैसा । होतसे आपैसा अनायासें ॥४॥
अनायासें गति चुके अधोगती । धरितां संगती सज्जनाची ॥५॥
सज्जनाची कृपा जयालागीं होय । तयालागीं सोय परत्रींची ॥६॥
परत्रींची सोय भक्तिचे उपायें । चुकती अपाये दास म्हणे ॥७॥

१२
दुर्जनाचे संगें होय मनोभंग । सज्जनाचा योग सुख करी ॥१॥
सुख करी संग संत सज्जनाचा । संताप मनाचा दुरीं ठाके ॥२॥
दुरी ठाकें दुःख होय सर्व सुख । पाहों जातां शोक आढळेना ॥३॥
आढळेना लाभ तेथें कैंचा क्षोम । अलभ्याचा लाभ संतसंगें ॥४॥
संतसंगें सुख रामीरामदासीं । देहसंबंधासी उरी नाहीं ॥५॥

१३
साधु आणि भक्त व्युत्पन्न विरक्त । तपोनिधि शांत अपूर्व तो ॥१॥
अपूर्व तो जनीं शुद्ध समाधानी । जनाचे मिळणी मिळूं जाणे ॥२॥
मिळों जाय जना निर्मळ वासना । अंतरीं असेना निंदाद्वेष ॥३॥
निंदा द्वेष नसे मनीं लय असे । तेथें कृपा वसे सर्वकाळ ॥४॥
सर्वकाळ जेणें सार्थकीं लाविला । वंश उद्धरिला नामघोषें ॥५॥
नामघोष वाचे उच्चारी सर्वदा । संताच्या संवादा वाटेकरी ॥६॥
वाटेकरी जाला सायुज्यमुक्तीचा । धन्य तो दैवाचा दास म्हणे ॥७॥

१४
ऐसा कोण संत जो दावी अनंत । संदेहाचा घात करूं जाणे ॥१॥
करूं जाणे साधकांचें समाधान । जया भिन्नाभिन्न आढळेना ॥२॥
आढळेना जया आपुलें पारिखें । ऐक्यरूपें सुखें सुखावले ॥३॥
सुखावला ज्याचे संगती साधक । साधु तोचि एक धन्य जगीं ॥४॥
धन्य तेचि जगीं जे गुण बोलिले । दास म्हणे जाले पुरूष तेचि ॥५॥

१५
संतांचेनि संगें देव पाठी लागे । सांडऊं जातां मागें सांडवेना ॥१॥
सांडवेना सदा देव समागमीं । बाह्य अंतर्यामीं सारिखाचि ॥२॥
सारिखाचि कडे कपाट शिखरीं । गृहीं वनांतरीं सारिखाचि ॥३॥
सारिखाचि तीर्थीं सारिखाचि क्षेत्रीं । दिवस आणि रात्रीं सारिखाचि ॥४॥
सारिखाचि अंत नाहीं तो अनंत । रामदासांकित मावळला ॥५॥