अभंग ६

मराठी(मूलम्)

साधुबोध झाला तो नुरोनिया ठेला ।
ठायींच मुराला अनुभवें ॥१॥

कापुराची वाती उजळली ज्योति ।
ठायींच समाप्ति झाली जैसी ॥२॥

मोक्षरेखें आला भाग्यें विनटला ।
साधूंचा अंकिला हरिभक्त ॥३॥

ज्ञानदेवा गोडी संगति सज्जनीं ।
हरि दिसे जनीं वनीं आत्मतत्वीं ॥४॥

संस्कृतम्

तिष्ठेत् स निरहङ्कार: साधुना य: प्रबोधित: ।
स्वाधिष्ठाने समरसो जायतेऽनुभवेन स: ॥१॥

एधते च यथा ज्योति: कर्पूरस्य स्वके स्थले ।
दीप्तं पुन: समाप्तं तत् तस्मिन्नेव स्थले भवेत् ॥२॥

हरिभक्तस्य चरणं स्वयं मोक्ष: समागत: ।
भाग्येन भूषितो भक्त: साधूनां किङ्करस्तथा ॥३॥

ज्ञानदेवस्य मनसि रुचि: साधुसमागमे ।
जने वने चात्मतत्वे तेनैव हरिदर्शनम् ॥४॥