तू देशी न तुझे, कशास मग मी द्यावे तुला आपले
दे माझे परतोनि चित्त मज जे ठायी तुझ्या गुंतले.
छे ! ते ठेव तसेच. नाहक नको तो शीण का की, हटे
माझे चोरुनि चित्त नेतिल पुन्हा डोळे तुझे चोरटे.
एका संकुचितान्तरी उगिच का चित्तद्वया दाटणी
दोघांना मिळणी जरी न घडते एकान्त एकासनी ?
कोठे ते सदयत्व सांग, ह्रदये फोडोनिया, आपणा
ठेवाया सजलीस दूर जरि तू स्नेहानुबंधाविना ?
वाटे प्रीति मला महा बिकट ही कूट स्वरूपे असे.
ती निर्धार मनास एकहि धरू देना. करावे कसे ?
भासे, आकळिले रहस्य सगळे प्रेयप्रमेयातले
तो तो चंचल होउनी मन पुनः शंकेमुळे गोंधळे.
चिन्ते, यास्तव जा त्यजून मज, तू खेदाहि जा, या क्षणी.
नाना व्यर्थ करूनि तर्क तुमच्या संगे झुरावे कुणी ?
माझे लंपट चित्त- तेवि सखिचे माझ्या ठिकाणी-असे
ऐसे भावुनि वाट पाहिन तिची निःशंक मी मानसे.