मजहूनि भक्त माझा समर्थ हे आपणाच वाचविले ।
त्वा संकटी असे शुचिजनास कथुनि स्वतत्त्व सूचविले ॥१२१॥
मच्छक्तिचे स्वरक्षक भक्त भले हे, धरासुताशोध ।
त्वा केला, वाचविली, हा कुशळालागि सुचविला बोध ॥१२२॥
तू तो राघव, राघव तो तू, तुम्हात तो नसे भेद; ।
सप्रेम भक्त देयचि, विधुप्रसादी समानदृग्वेद ॥१२३॥
आयास मदुद्धरणी लेश नको, सुलघु मी सदंघ्रिरज ।
द्रोण नव्हे, अचळ नव्हे, सहस्रमित ज्यात तुल्यसिंह गज ॥१२४॥
जेथ तुम्ही तेथुनि मज पहा कृपामृत रसार्ददृष्टीने,
ह्रतनिर्मितसृष्टीने शरणागतमरुसुधौघवृष्टीने ॥१२५॥
दृष्टिमृगी हीतुमची राघवपदरागमोहिता आहे ।
मज वीतरागरंका निजसुखभरमंथरा कसी पाहे ? ॥१२६॥
मन मात्र मला अणुला स्मरो, तरो तेव्हढ्याचि तद्यत्ने; ।
अणु परमाणुचि तारू ह्रत्पदिम्चा हे किजे कुशळरत्‍नें ॥१२७॥
मी विषयपिंड परवश घरोघरी मर्कटांस आप्त गणी ।
ह्मणुनि तरि तुल्यभावे पाहे, न तरी त्यजी गतासुगणी ॥१२८॥
संतांसि तरी प्रेरा, जडतारक ते तुम्हाहुनी न उणे ।
भूती बहु सदयह्रदय, पावविती सहज अखिल आत्मखुणे ॥१२९॥
भूते भगवंतचि ते संतचि, परि यात किति निजी लग्न ? ।
दिसती गृहस्थवेषे, परि सम्यक्न्यासपदसुखी मग्न ॥१३०॥
कोण्ही श्रीमन्नरदशुकादिकविमुनिपराशर व्यासी ।
हरिगुणसुधाकणाही जनसिंचनि पडियले सुहव्यासी ॥१३१॥
या चातकलक्षाचे सारस्वत तेचि जीवन प्राज्य ।
इतरहि जीवन इतरा, हे भीक बरी, नको बुचे राज्य ॥१३२॥
संती पंडितपंती अंती खंतीत चित्त या धरिजे ।
की देवा सरसनिरस न पाहता सकट शरण उद्धरिजे ॥१३३॥
हेचि अविद्या लंका, तेथ अहंकार दशमुख क्षुद्र ।
याचे दहन विखंडन जडजीवोद्धरणपटु सितसमुद्र ॥१३४॥
संत भगवंत साचे, परि भगवंतापरीस हे थोर ।
हे आंगे अंधाची यष्टी होताति थोर बहु थोर ॥१३५॥
कळिमाजि पुंडरीकक्षेत्री सितपक्षकार्तिकाषाढी ।
संत अमृतरस पाजुनि ह्मणती, घे हे प्रपा, रहा, वाढी ॥१३६॥
नीलमणिद्युतिभावितपीयूषरसह्रद प्रसन्न बरा ।
ताप शमे, तृप्ति गमे, चित्त रमे, उपरमे, सुसेव्य खरा ॥१३७॥
वैकुंठचि हे विठ्ठलपदमंडित पुंडरीकसुक्षेत्र ।
तेथे हरिगुणकिर्तन, येथेही तेच साश्रुजननेत्र ॥१३८॥
वृद्ध तपस्वी पितृपदसेवन सर्वस्व पुंडरीकमुनी ।
पितृभक्ति पूर्णकाम श्रीरामा दावितो उभा करुनी ॥१३९॥
गुरुसेवा सद्विद्या पढवाया राम पातला बहुधा ।
येणे प्यालेहि सुधा सुचला हितमार्गही सुधाच बुधा ॥१४०॥