ऋषिरुवाच -
दिवि भुव्यन्तरिक्षे च, महोत्पातान् समुत्थितान् ।
दृष्टवाऽऽसीनान् सुधर्मायां, कृष्णः प्राह यदूनिदम् ॥४॥
शुक म्हणे परीक्षिती । उद्धव गेलिया वनाप्रती ।
मागें विघ्नभूत द्वारावती । त्रिविध उत्पातीं अतिव्याप्त ॥५७॥
दिवि-भुवि-अंतरिक्षगत । उठिले गा महोत्पात ।
दिवसा उल्कापात होत । भूतें खाखात अंतरिक्षीं ॥५८॥
गगनीं उगवले त्रिविध केतु । दंडकेतु धूमकेतु ।
शिखाकेतु अति अद्भुत । दिवसाही दिसतु सर्वांसी ॥५९॥
धरा कांपोनि अतिगजरीं । भूस्फोट झाला नगरद्वारीं ।
भूकंप तीन दिवसवरी । घरोघरीं आंदोळ ॥६०॥
वारा सुटला अति झडाडें । समूळ उन्मळतीं झाडें ।
द्वारकेमाजीं धुळी उडे । डोळा नुघडे जनांचा ॥६१॥
अंतरिक्षीं नग्न भूतें । धांवती खाखातें खिंखातें ।
रुधिरवृष्टि होय तेथें । अकस्मातें निरभ्रीं ॥६२॥
रविचंद्रांचें मंडळ । खळें करीत सर्वकाळ ।
ग्रह भेदिती ग्रहमंडळ । क्रूरग्रहमेळ शत्रुसदनीं ॥६३॥
सन्मुख आकाशाचे पोटीं । दिग्दाह देखती दृष्टीं ।
अभ्रेंवीण कडकडाटी । पडती वितंडीं महाविजा ॥६४॥
घारी झडपिती सत्राणें । जेवितां पुढील नेती भाणें ।
दिवसा दिवाभीत घुंगाणे । राजद्वारीं श्वानें सैंघ रडती ॥६५॥
बैसल्या सुधर्मासभेप्रती । संकल्पविकल्पांची निवृत्ती ।
ते सभेसी वीर वोसणती । मारीं मारीं म्हणती परस्परें ॥६६॥
तें ऐकतांचि उत्तर । दचकती महाशूर ।
सुधर्मासभेसी चिंतातुर । यादववीर समस्त ॥६७॥
यादव बैसले सभेसी। छाया देखती वीणशिसीं ।
सुधर्मासभेपाशीं । अरिष्टें ऐशीं उठतीं ॥६८॥
ऐशीं अरिष्टें अनिवार । दुःखसूचकें दुस्तर ।
देखोनि यादव थोरथोर । विघ्नविचार विवंचिती ॥६९॥
द्वारकेचें विघ्ननिर्दळण। करुं ठेविलेंसे सुदर्शन ।
ते द्वारकेमाजीं महाविघ्न । काय कारण उठावया ॥७०॥
जंव पातया पातें लवे । तंव चक्र एकवीस वेळा भंवे ।
ते द्वारकेसी विघ्न संभवे । देखोनि आघवे अतिचकित ॥७१॥
सर्व विघ्नांचें आकर्षण । करी या नांव म्हणिपे ’कृष्ण’ ।
तो कृष्ण येथें असतां जाण । उत्पात दारुण कां उठती ॥७२॥
एवं विचारारुढ यादवांसी । चितांतुर देखोनियां त्यांसी ।
बुद्धि सांगावया त्यांपाशीं । काय हृषीकेशी बोलत ॥७३॥