ता वज्रकल्पा ह्यभवन् परिघा मुष्टिना भृताः ।
जघ्रुर्द्विषस्तैः कृष्णेन, वार्यमाणास्तु तं च ते ॥२१॥
ते एरिका घेतांचि हातीं । झाली वज्रप्राय धगधगिती ।
अतितीक्ष्ण परिघाकृती । तेणें हाणिती परस्परें॥४७॥
नाना शस्त्रें लागतां पाहीं । यादव न डंडळती कंहीं ।
तेही एरिकेच्या घायीं । पडती ठायीं अचेतन ॥४८॥
एरिकेच्या निजघायीं । यादवांसी उरी नाहीं ।
दुधड तोडूनियां पाहीं । पडती ठायीं परस्परें ॥४९॥
रणीं पाडूनियां इतर । यादव उरले महाशूर ।
जे कां नेटके जुंझार । निधडे वीर निजयोद्धे ॥१५०॥
यादव उरले भद्रजाती । हे आणिकासि नाटोपती ।
त्यां निर्दळावया निश्चितीं । निवरणार्थी हरि धांवे ॥५१॥
तो म्हणे ब्रह्मशापाची एरिका । है सर्वथा हातीं धरुं नका ।
सांडा युद्धाचा आवांका । शिकविले ऐका तुम्ही माझें ॥५२॥
धर्मतां निवारी श्रीकृष्ण । त्यासीही मारुं धांवले जाण ।
हें कृष्णमायेचें विंदान । न चुकत मरण पैं आलें ॥५३॥
एक म्हणती श्रीकृष्णासी । आधीं झोडोनि पाडा यासी ।
ठकूं आला आम्हांसी । म्हणोनि एरिकेसीं धांविन्नले ॥५४॥
एक म्हणती धरा केशीं । एक म्हणती भीड कायसी ।
एक म्हणे मी श्रीकृष्णासी । एका घायेंसीं लोळवीन ॥५५॥