अपश्यतस्त्वच्चरणाम्बुजं प्रभो, दृष्टिः प्रनष्टा तमसि प्रविष्टा ।
दिशो न जाने न लभे च शान्तिं, यथा निशायामुडुपे प्रनष्टे ॥४३॥
ऐके स्वामी श्रीकृष्णा । न देखतां तुझिया श्रीचरणां ।
जगदांध्य पडे नयनां । दिशांची गणना गणी कोण ॥२४॥
ज्ञानेंसीं मावळला विवेक । अणुमात्र न लभे सुख ।
तुज न देखतां मी देख । जड मूढ मूर्ख होऊनि ठेलों ॥२५॥
जेवीं नष्टचंद्राचिये रात्रीं । निबिड अंवसेचिये आंधारीं ।
तेवीं तुजवीण श्रीहरी । दृढ दाटे संसारीं अंधतम ॥२६॥
तुझे देखतांचि श्रीचरण । अंधतमा निर्दळण ।
जेवीं प्रकटतां रविकिरण । अंधारेंसीं जाण निशा नासे ॥२७॥