कोणास कोणी नोळखे । आपुलें स्वरुप आपण देखे ॥
प्रतिबिंबाचेनि हरिखे । स्वसुख चोखें मानले ॥१११॥
स्वयंसुखाचा सुखोपचार । जैसे रज्जू सर्पाकार ॥
भासला परी विवेकसार । रज्जु आकार जाणती ॥११२॥
विवेक निर्विकार सज्जन । कां वर्णिता दोषगुण ॥
दिसे ना दिसे अनुमान । तेथें स्तवन काईसें ॥११३॥
स्तवनें वाकसिद्धिसी पावे । ओंकार गुणागुण वर्णावे ॥
उत्तम गुण निवडोनि घ्यावे । दुर्गुण त्यजावे म्हणताती ॥११४॥
दुर्गुण आणि उत्तम गुण । गुरुचरणीं तत्समान ॥
ओंकाराचें नसे भान । ब्रह्म आपण स्वरुपीं ॥११५॥
ब्रह्मीं ब्रह्मत्व समूळ नसे । आनंदमात्रचि विलसे ॥
अर्धमात्रा गुरु समरसे । उपाधिवेषें जडधारी ॥११६॥
तरी तो काय जड म्हणावा । शुद्ध चैतन्य ओळखावा ॥
उघड भेद परी लोपावा । कल्पना जीवा नसावी ॥११७॥
कल्पना वोळवुनी आपली । जरी वृत्ति सुर्चित झाली ॥
तेव्हा दशा म्हणों बाणली । प्राप्ति झाली सुखाची ॥११८॥
तेचि दश दशावतार । गुरुलीलामृत सागर ॥
दश इंद्रियांचा प्रकार । सहज विकार लागले ॥११९॥
यातेंही टाकोनि मागे । गुरुपदासी लाग वेगें ॥
जें भासें तें समस्त सोंगे । देखोनि उगे असावे ॥१२०॥