आक्रन्दः [ākrandḥ] 1 Weeping, crying out; किं क्रन्दसि दुराक्रन्द
[Pt.4.29.] Calling, invoking, calling out to; आक्रन्दे चाप्यपैहीति न दण्डं मनुरब्रवीत्
[Ms.8.292.] Sound, warcry, a cry (in general); आक्रन्द उदभूत्तत्र
[Ks.1.94.] A friend, defender; दष्टमेवमनाक्रन्दे भद्रे काममहाहिना
[Mb. 1.172.9.] A brother.
A fierce or violent combat, war, battle.
A place of crying.
A king who prevents an ally from aiding another; a king whose kingdom lies next but one. पार्ष्णिग्राहं च संप्रेक्ष्य तथाक्रन्द्रं च मण्डले
[Ms.7.27] (see Kull. thereon). cf. also
[Kau.A.6.2.] cf... आक्रन्दो दारुणे रणे । आरावे रोदने त्रातरि ... । Nm. मित्रमाक्रन्दाभ्यां वा व्यापादयितुकामः
[Kau.A.1.16.]