धिक् [dhik] ind. An interjection of censure, menace or displeasure ('fie'. 'shame', 'out upon', 'what a pity' &c. usually with acc.); धिक् तां च तं च मदनं च इमां च मां च
[Bh.2.2;] धिगिमां देहभृतामसारताम्
[R.8.5;] धिक् तान् धिक् तान् धिगोतान् कथयति सततं कीर्तनस्थो मृदङ्गः; धिक् सानुजं कुरुपतिं धिगजातशत्रुम्
[Ve.3.11;] sometimes with nom., voc. and gen. also; धिङ् मूर्ख, धिगर्थाः कष्टसंश्रयाः
[Pt.1;] धिगस्तु हृदय- स्यास्य &c. -Comp. दण्डः reprimand, censure; वाग्दण्डं प्रथमं कुर्याद् धिगदण्डं तदनन्तरम्
[Ms.8.129.] -पारुष्यम् abuse, reproach, reviling.
-वादः a reproachful speech, censure.