भ्रतारें टाकिलें मोट बांधोनिया । न सोसी ते तया क्लेशावस्था ॥ १ ॥
चतुर्थ दिवशीं जीव टाकियेला । विठ्ठलें दाविला चमत्कारु ॥ २ ॥
ब्राह्मणाच्या रूपें येवोनी सांगत । सावधान चित्त करीं पुढें ॥ ३ ॥
अंतरीं सावध होउनी राहिलें । चित्त म्यां गोविलें तुकोबासी ॥ ४ ॥
वत्स गेलीयासी दिवस सातवा । येवोनी तुकोबा स्वप्नामाजीं ॥ ५ ॥
केले समाधान पाजिलें अमृत । वत्सासी करीत गाय भेटी ॥ ६ ॥
अमृता पाजोनी सांगितला मंत्र । जो कां हा सर्वत्र लोक जपती ॥ ७ ॥
मस्तकीं हस्तक ठेवोनिया कृपा । केली त्या स्वरूपा तोची जाणे ॥ ८ ॥
कृपेचा महिमा आहे तो अपार । वत्स बोले सार श्लोकअर्थ ॥ ९ ॥
आठवे दिवशीं सावध इंद्रियें । अमृतें धालिये तुकोबाच्या ॥ १० ॥
तेधवां ती गाय देखिली सन्मुख । निमालीसे देख वत्स कळे ॥ ११ ॥
म्हणे या वत्सातें पाजिलें अमृतु । तयासी तो मृत्यु कदां नोहे ॥ १२॥
अमर तें वत्स आहे मजपासीं । चित्त अमृतासी घेत गोडी ॥ १३ ॥
बहिणी म्हणे इतुकें वर्तलीयावरी । पुढेंही विस्तारीं सांगिजेल ॥ १४ ॥