बुधवारचें विठ्ठलाचें पद
विदा संविदा ठान् विशून्यानपि स्वान् ।
लाति गृह्वात्यवतु विठ्ठलो स्मान् ॥ध्रु०॥
यो हि भीमातटे संवसन् संकटे, संस्मृतो वा न वा भक्तिनिकटे ॥
यो हि तिष्ठति मुदा, मोहितं खं सदा
पाति पात्यंबुदाऽऽभोऽपि सोऽस्मान् ॥१॥
योऽनुकंपावसर ईक्षते नो परः पौरुषं वा धनं वा स्वरुपम् ॥
यो वयोजातिविद्यासदाचारविन्मुखमपि यस्य पात्वेष सोऽस्मान्॥२॥
पत्रपुष्पादिभिस्तुष्यते योंऽबुभिर्भक्तदत्तैः स्वयं श्रीपतिः सन् ॥
सूर्य इव दीपकैः सिंधुरिव चोदकैः स्पल्पकैरवतु सोऽत्रापि चास्मान्॥३॥
यो निजानुग्रहात् प्रेतपशुविग्रहात् वहति निःशंकमस्तग्रहो हि ॥
हीनगेहे सदा दीनगेहे मुदा, कृत्यमपि चाकरोत्पातु सोऽस्मान् ॥४॥
यो करोऽगार्तिहा, योऽकरोदशुभहा दलनमपि पद्महस्तेन जन्याः ॥
भक्तभयभंजनो मुक्तजनरंजनो वासुदेवः सदा पातु चास्मान् ॥५॥
बुधवारचा विठ्ठलाचा अभंग
पुंडरीक वर उभा विटेवर । नित्य कटीवर कर ठेऊनीं ॥१॥
भिवरेचें तीरीं प्रख्यात पंढरी । नाद ब्रह्मवरी वरिष्ठा जी ॥२॥
त्यामाजी विठ्ठल, राहे जो निश्चल । चिन्मय केवळ काळकाळ ॥३॥
चंद्रभागेजवळ राउळ विशाळ । तेथें घननीळ निर्मल जो ॥४॥
राई रखुमाबाई ज्याच्या पार्श्वभागीं ।
पाहतां वीतरागी भोगी हो कां ॥५॥
कटीबरोबर हा भवसागर । दावी भक्तोद्धार वासू म्हणे ॥६॥
भजन
पंढरिनाथ पंढरिनाथ । आम्हीं अपराधी घ्या पदरांत ॥