दूर देशी राहिलेले दीन त्याचे झोपडे !
बापुडा अन् आज येथे पायवाटेला पडे !
शोधण्याला भाकरीचा घास आला योजने
आणि अन्ती मृत्युच्या घासात वेडा सापडे !
लाज झाकाया कटीला लावलेली लक्तरे
अन् धुळीने माखलेले तापलेले कातडे !
आर्त डोळ्यांतून सारी आटलेली आसवे
आत दावाग्नीच पेटे ओढ घेई आतडे !
झाकल्या डोळ्यास होती भास, दोही लेकरे
हात घालोनी गळ्याला ओढती खोप्याकडे
नादला झंकार कानीं कंकणांचा कोठुनी
काळजाला तो ध्वनी भिंगापरी पाडी तडे !
भोवतीचे उंच वाडे क्रूरतेने हासती
मत्त शेजारून कोठे आगगाडी ओरडे !
आणि चक्रे चालली ती-हो महाली गल्बला
चाललाही प्राण याचा, पापणी खाली पडे !
थांबल्या त्या हालचाली, थांबले काळीज हो
आणि माशांचा थवा मुद्रेवरोनी बागडे !
ना भुकेचा यापुढे आक्रोश पोटी चालणे
याचनेचे दीन डोळे बंद झाले यापुढे !
यापुढे ना स्वाभिमाना लागणे आता चुडा
अन्तराला आसुडाचे घाव माथी जोखडॆ !
मानवांच्या संस्कृतीची काय लागे ही ध्वजा
तीस कोटी दैवतांच्या की दयेचे हे मढे !
मूक झालेल्या मुखाने गर्जते का प्रेत हे
घालिती हे बंद डोळे का निखार्‍याचे सडे !
अन् अजुनी हासती उन्मत्त हो प्रासाद ते
वेग-वेड्या वाहनांचा घोष ये चोहीकडे
भेकडांनो, या इथे ही साधण्याला पर्वणी
पेटवा येथे मशाली अन् झडू द्या चौघडे !