और आसरो छोड़, आसरो ले लियो कुँअर-कन्हाईको ।
हे बनवारी ! आज माहेरो भरजा नानीबाईको ॥टेर॥
असुर-संहारन भक्त-उधारन चार वेद महिमा गाई ।
जहँ-जँह भीर पड़ी भक्तन पै तहँ-तँह आप करी सहाई ।
पृथ्वी लाकर सृष्टि रचाई बराह होय सतयुग माँही ।
असुर मार प्रह्लाद उबार् यो प्रगट भये खम्भे माँही ।
बावन होय बलीको छल लियो कीन्हों काम ठगाईको ॥१॥
मच्छ-कच्छ अवतार धारकर सुर-नरकी मनसा पूरी ।
अर्ध रैन गजराज पुकार् यो गरुड़ छोड़ पहुँचे दूरी ।
भस्मासुरको भस्म करायो सुन्दर रुप बने हरी ।
नारदकी नारी ठग लीन्हीं जाकर आप चढ़े चूँरी ।
असुरनसे अमृत लै लीन्हों बनकर भेष लुगाईको ॥२॥
परशुराम श्रीरामचन्द्र भये गौतमकी नारी तारी ।
भिलनीके फल मीठे खाये शंका त्याग दई सारी ।
करमाके घर खीचड़ खायो तारि अधम गणिका नारी ।
छलकर तर गई नारि पूतना कुबजा भई आज्ञाकारी ।
सेन भगतका साँसा मेट्या रुप बनाकर नाईको ॥३॥
नामदेव रैदास कबीरो धन्ना भगतको खेत भर् यो ।
दुर्योधनका मेवा त्यागा साग बिदुर-घर पाज कर् यो ।
प्रीत लगाकर गोपी तर गई मीराजीको काज सर् यो ।
चीर बढ़ायो द्रुपद-सुताको दु:शासनको मान हर् यो ।
कहे नरसीलो सुन साँवरिया करले काम भलाईको ॥४॥