असंगृहीत कविता - प्रेम आणि आशा

आपुले प्रेम सम्भवलें
आशेस पंख पालवले       तेधवां.    १

चिमुकले पंख मेणाचे
हलवीत उडे वा नाचे      पांखरूं.    २

कल्पनाप्रवाहासंगे
नव उत्साहीं ती रंगे      गुंगुनी.    ३

धिक्कारुनि भूमितलाला,
हिणवूनि दीन शल्याला    वर चढे  ४

प्रत्यक्ष रवीचा ताप
लागतांच आपोआप         पंख ते  ५

वितळूनी पडली खाली,
खडकावर रुधिरीं न्हाली    आस ती !    ६

तो झाला थोर अनर्थ
मरणाची इच्छा व्यर्थ      मग तिची;    ७

तिजविना प्रेम परि दुबळें
जोरांत कधीहि न उफ़ळे    हृत्सरीं.    ८

१७ फ़ेब्रुवारी १९१३