अभंग व पदें - ६ ते १०

पद ६ वें
एक मी देखिलें नगर, एक मी देखिले नगर ॥
नवदरवाजे दशवेंद्वार, नवदरवाजे दशवेंद्वार ॥
तेणें राजा रघुवीर, एक सखरा । एक मी दे० । धृ० ।
परा पश्चंती मध्यमा, परा पश्चंती मध्यमा ॥
चौथी वैखरी ती जाणा । चौथी वैखरी ती जाणा ॥
तेथे वाजे रुणझुणा । साक्षेपेरे । एक मी देखीलें ॥२॥
सहस्त्रदळ औटपीठ, सहस्त्रदळ औटपीठ ।
अवघा भरलासे घनदाट, अवघा भरलासे घनदाट ।
तेथें मूळ मायेचें पीठ । श्रीरामाचें पीठ । एक मी दे ॥३॥
अखंड झालासे ऊबारा, अखंड झालासे ऊबारा ।
निरंजनी त्यासी थारा । गोपाळनाथ निजमोहरा, सखया झाला ॥
एक मी देखिलें ॥४॥

पद ७ वें
सखी पुसे सखयेसी । सद्गुरुची महिमा कैसी । तें गुज सांगे मजपाशीं । सखयेबाई ॥१॥
सद्गुरुराज दयाळ मोठा । तोडी अहंकाराच्या वाटा । नेऊन बसवी मूळपीठा । सखयेबाई ॥२॥
काया वाचा मनोभावें । सद्गुरुला शरण जावें आपुले स्वहित विचारावें सखयेबाई ॥३॥
तुका म्हणे अहो बाई । ऐसे नवल सांगू काई । पुन्हा जन्ममरण नाहीं । सखयेबाई ॥४॥

पद ८ वें
बाई मी लिहिणें शिकलें । सद्गुरुरायाशीं ॥धृ०
ब्रह्मी झाला जो उल्लेख । तोचि नादाकार देख ॥
तोचि नादा । ओंकाराचा लेख । तुर्या म्हणती त्यासी । बाई० ॥१॥
पांच शहाणे पांच मूर्ख । पांच चाळक असती देख ।
पांच खोडकर अनेक । गणती केली छत्तीसी । बाई० मी लिहिणे शि० ॥२॥
चार खोली चार घरीं । चार पुरुष चार नारी । पाहून चौघांच्या विचारी ।
बैसले पांचव्यापाशीं । बाई मी लिहिणें शिकले सद्गुरुरायापाशी ।  ३ ॥
बीजापासून अंकुर । झाला वृक्षाचा उभार । फळे पुष्पें तो भार ॥
तया बीजाचे कुशीं । बाई मी लिहि० । कातिन तंतूमी काठून ।
त्यावरी क्रीडा करी आपण । शेवटीं तंतूसी गिळून ।
शेवटीं राहे औपासी । बाई मी० ॥५॥
ज्ञानदेवाचा प्रताप । मस्तकीं श्रीगुरुचा हात । जनी म्हणे केला मात ।
पुसा नामदेवासी । बाई मी । ६ ॥

पद ९ वें
वोही राम पछानोजीं । मेरा कहेना मानोजी ॥धृ०
परनारकूं षंढ बना है । परनिंदाकूं बहेरा । परधन देखत अंधा होवे ॥
आपई है सबसारा । वोही रा० ।
सदा रहत उदासी । निंदा स्तुती नहीं जानेकिनकी । ये धेनू ये वागह न जाने ॥
सब आत्मा है एकी । वोही राम पछेनोजी० ॥२॥
भेद नही अभेद हुवा मन । राम भरा जग सारा । कहत कबीरा सुनभै साधू ।
जगमो हरकर न्यारा । वोही राम० ॥३॥

पद १० वें
मी सद्गुरुची लेक । भाव एक ॥धृ०
बाई मी नि:संग धांगडी । प्रपंचाचे लुगडे फेडी ।
नाकी नाही नथ काडी । माझे नाव म्हणती आवडी ॥
जन भुलले देख । मी० ॥१॥
सद्गुरु माझा चंद्रमौळी । माझ्या काखेंत देऊन झोळी ।
मजला हिंडवी आळोआळी । मज जन म्हणती सुकाळ ॥
बहु सुख मी सद्गुरुची लेक ॥२॥
गुरुनें मज पाजीली भांग । मजला घडला संतसंग ॥
गुरु गुह्य मजला सांगे । मारुन हांक । मी सद्गुरुची० ॥३॥
ऐसी म्हणे मुक्ताबाई । जा शरण गुरुचे पायीं । पुन:जन्ममरण नाहीं ।
ऐसी भाक । मी सद्गुरुची. ॥४॥