अभंग व पदें - १६ ते २०

पद १६ वें
एक घरांत मांजर व्याली । सात घरें फिरली ॥धृ०
माजघरी नौबत आहे । न वाजवितां वाजत आहे ॥
आकाशाची पाहतां सोय । तेथे एक खोली । एक० ॥
दोन घरें आहेत भिंगाची । आंत मूर्ती श्रीरंगाची ।
तेथें वाट नाहीं जायाची । पाहतां चौकी बसली । एक० ॥
संताघरची वळखुण वाट । तेथें आहे एक बोट ।
गोपाळनाथ गुरुची गोष्ट सत्य बोली । एक० ॥३॥

पद १७ वें ।
स्थिर हंस चालल्या मेंढया । बावन खंडया ॥धृ०
चालला स्थिर मेंढयांचा भार । आधारचक्रींतरती चार ॥
स्वाधिष्ठानीं सहा सरदार । बारा मेंढया । स्थिर हंस० ॥२॥
मनपुरीं चरती त्रिगुणी । बावन खंडया । स्थिर हंस चाल० ॥
बारापुढें चालल्या सोळा । सोळापुढें चार ओढाळा ।
स्थिर घेती त्या उल्हाळा । तांबतोंडया । स्थिर हं० ॥३॥
लागले तीन लांडगे पाठीं । जाऊन दडाले गिरीकपाटीं ॥
मेंढया हाती घेऊनी काठी । मूळचा बंडया । स्थिर हेस चा० ॥४॥
आधीं ओंकार मेंढका भला । त्यानें अवघ्या केल्या गोळा ॥
गोपाळनाळ खुणें दासाला । दाखविल्या मेंढया । स्थिर हंस चालल्या० ॥५॥

पद १८ वें
साजनी मंगल दसरा । आम्हास झाला बाई ॥धृ०
करुन घटाची स्थापना । चिद्रुप दीप लावूनी जाणा ॥
सोहं माळा लावूनी धना । निजबीज पेरिलें ठायीं ।
साजणी मंगळ दसरा ॥१॥
नवविध भक्तीचे नव दिवस । दहावा अद्वैत निज कळस ॥
अनुहत माळा लावुनी त्यास । वाद्य वाजे घनबाई । साजणी मंगळ० ॥२॥
आत्मा कांचन घेऊन सुरां । मनमेंढा मारुन पुरा ।
गेलें मूळच्या निज घरा । लीन झाले गुरुपायीं । साजणी० ॥३॥
अंबर फोडूनि चिदंबर झालें । अंबरस्वारी । करुनी आलें ॥
निजरुप होऊन ठेलें । वोवाळिलें बाई । साजणी० ॥४॥
नाना शास्त्रें हे पुराण । याचा अर्थ करितां जाण ॥
गोपाळनाथ लीन होऊन । शरण गेला गुरुपायीं ।
साजणी मंगल दसरा० ॥५॥

पद १९ वें
नाथचे घरची उलटीच खूण । पाण्याला मोठी लागली तहान ॥धृ०
बाई एक मी नवल देखिलें । वळचणींचे पाणी आढयास गेलें । नाथाचे घरची० ॥१॥
हातांत घागर बाहेर पाणी । पाण्यासि पाणी आलें बांधोनी । नाथचे घर० ॥२॥
शेत पेरिलें हो त्यासीं कणीस आलें । राखणवाल्यासी त्यानें गिळिलें । नाथाचे० ॥३॥
मडकें खाऊन भात टाकून दिसला । बकर्‍याचे पुढे देव कपीला । नाथाचे० ॥४॥
श्रीधरस्वामी म्हणे मार्ग हा उलटा । जाणेल तोची गुरुचा बेटा । नाथाचे घरची उलटीच० ॥५॥

पद २० वें
सोहंमोरणी, मोरणीगे साजणी । गुरुने दिलीं होती आंदणी ॥धृ०
सप्तधातूंचे कांचन । घोटिलें बहुतां युक्तिनें ।
नवरंगाची रंगाची नवरत्ने । बनविली कारागिरानें ॥
अस्सल तीन हिरे । हिरे त्रिगुण । सुरती मोत्यें वर दीन ॥
राखाडीवर सरजे सरजे हो दोन । जसें चंद्राचे चांदणे ॥
उलट वरफांसा, फांसा बसवूनी । गुरुनें दिली० ॥१॥
रत्नमणिक हें माणिक हे अद्भुत । लावण्यावर जडली प्रीत ॥
शामरंगाचा, रंगाचा लालक । केवल रजनीचा सुत ॥
श्वेतकर्पूर, कर्पूराऐसी कांत । बसविला हिरकणीसहित ॥
केली एकाएकीं, एकाएकीं जडणीं । गुरुने० ॥२॥
चमके वर नीळ, नीळसद्रेचा । सुनीळ गाभा गगनाचा ॥
आंतबहु जडाव, जडाव रत्नांचा । प्रकाश अनंत सूर्याचा ॥
डौल हा कैसा, कैसा मायेचा । दाविला झोंक मोरणीचा ॥
खवळला काम, काम योग्यांचा । लोपला प्रकाश वस्तूचा ॥
झाली झांपडी, झांपडी ब्रह्मभुवनी । गुरुने० ॥३॥
ऐसी हे माया, माया मोरणी । नवरंगाचे हे पाणी ॥
गुंतले महान्‍ महान्‍ सिध्दमुनी । अगाध मायेची करणीं ॥
शिवलिंग बोले, बोले ऐशिया वाणी । लागे सद्गुरुचे चरणी ॥
सोहंमोरणी मोरणीगे सा० ॥४॥