अखिल जगतात- आनंद नांदतो मूर्त ॥ध्रु॥
स्वर्णरसांकित गिरिशिखरात,
अरुणरागरंजित मेघात,
स्निग्ध शांत की शशिप्रभेत,
शब्द होतात- 'उठ भाग्य लूट जगतांत ।'
प्राप्तस्थिति असता विपरीत
भग्न जीर्ण निर्जल विहिरीत
उगवुनि पिंपळ वर येतात
ते म्हणतात- 'चल जाऊ उंच नभात !'
कंदुक आपटता ईर्षेने
उसळुनि वर येतो वेगाने;
वाढे बल संप्रतिरोधाने,
जिव्हाळा भेटे- मग जीवन कैसे आटे ?
'दासोऽहं' हा जपता मंत्र
लोटुनि गेला काळ अनन्त,
तृप्तता न झाली संप्राप्त,
दोष कोणाचा ?- हा दासोहंवृत्तीचा.
परिस्थितीचे कल्पुनि भूत
कंपित होते दुर्बल चित्त,
निष्क्रियतेच्या मसणवटीत-
शून्य ह्रदयात-संचार करी ते भूत !
अशेष भुवनांतिल जीवन ते
वेचुनि घेउनि जावे वरते,
आत्मभूत मन करुनी त्याते
द्यावे सकला-अनुसरुनि जलद-रीतीला !
थेंबे थेंबे बनला सागर,
भूगोलाला कण आधार,
कार्य करावे लहान थोर,
निश्चित मिळते-फळ योग्य काळ येता ते ?
तप्तान्तःकरणा निववावे,
पतितांचे उद्धार करावे,
जानपदभ्युदयार्थ झटावे,
साधक व्हावे- प्रगतीच्या आड न यावे !
आत्मा स्वामी तू निभ्रान्त
शाश्वत तू अस्तोदयरहित
उठता विवेक हा ह्रदयात
दूर पळतात-ते भ्याड यमाचे दूत !
प्रेमाची प्रभु निर्मळ ज्योत.
जीवदशेची तिजवर वात
पेटवुनी विचरे जगतात,
विश्व हे सारे- शुचि, मंगलमय मुळचे रे !