त्रिविध कर्म एक झालें । सगुण स्वरुपीं साकारिलें ॥
चैतन्य ओंकार भासलें । साक्ष राहिलें म्हणोनी ॥९१॥
साक्ष उत्तम कर्म करिती । असाक्ष अलिप्तत भाविती ॥
यया उभयतातें जाणती । शुद्ध विरक्ती कर्म चाले ॥९२॥
दशा झालिया विरक्त । ब्रह्मनिष्ठ जन्मले भक्त ॥
तेंहि कर्म स्वतंत्र सूक्त । कर्म अयुक्त न म्हणिजे ॥९३॥
कर्म निजाचा जिव्हाळा । जेणें संस्कार दाविले सोळा ॥
सत्रावी ते कर्मशाळा । ब्रह्मगोळा तेचि ते ॥९४॥
सर्वांगा शिर प्रमाण । ब्रह्मीं कर्म तत्समान ॥
यदर्थीं द्यावया दूषण । श्रुति आपण न बोले ॥९५॥
वृद्धाचार कर्च टाकिलें । तरी हातासी काय आलें ॥
जगामाजि निंद्य झालें । कुयोग बोले मानिती ॥९६॥
त्रिविध जनाची लाज धरुं । तरी कर्मे कैसी करुं ॥
ययाचें पाहिजे उत्तरुं । जो उद्गारु स्वात्मसुखीं ॥९७॥
उत्तम मध्यम कनिष्ठ । या तिन्हींचा परिपाठ ॥
राजस तामस सत्त्व ज्येष्ठ । कुष्ट पिष्ट न बोले ॥९८॥
कुष्टपिष्टाची राहटी । बोलतां स्तुत निंदा उठी ॥
जें, जें, नेमिलें श्रेष्ठश्रेष्ठीं । त्या त्या गोष्टी प्रसिद्ध ॥९९॥
प्रसिद्धाची कडसणी । स्तवितां शिणली वेदवाणी ॥
शेष तोहि सहस्त्रवदनी । स्तब्ध होवोनि पैं ठेला ॥१००॥