ब्रह्मदेव अहंकारशून्य पूर्णबोधयुक्त झाला
रोग गेलियाची लक्षणें । रोगी नेणे, वैद्य जाणे । तेवीं ब्रह्मा सांडिला अभिमानें । हें नारायणें जाणितले ॥७४॥
लक्ष भेदितां धनुर्धरें । जेवी कां निविजे निजकरें । तेवीं ब्रह्मा निवटला अहंकारें । हें स्वयें श्रीधरें जाणितलें ॥७५॥
जें बोधा आले शिष्यासी । तें नसांगतां कळे श्रीगुरुसी । तेवी जाणोनियां हषीकेशी । ह्नणे ब्रह्मयासी सावधान ॥७६॥
‘ निजानुभव पाहे पूर्ण । ’ ऐसें ऐकतां सदगुरुवचन । चमत्कारला चतुरानन । देहीं देहपण विदेहत्वा आलें ॥७७॥
जीवदशा वोवांडितां । निजात्मता पावोंजातां । ते संधीं सत्वावस्था । अतिसप्रेमता वोसंडे ॥७८॥
निजात्मरुपीं पडतां दृष्टी । सुखाचा पुर लोटे पोटीं । हर्षे बाष्प दाटे कंठीं । परेंसी गोष्टी सदगदित वाचा ॥७९॥
नेत्रीं आनंदाश्रूचिया धारा । सुखोमीं कांपे थरथरां । हर्षे उचलल्या रोममुद्रा । स्वेदामृतपुरा सार्द्रत्व ॥६८०॥
अहं सोहं जाले लीन । मनें मन झालें उन्मन । चित्त जालें चैतन्यघन । जीव परिपूर्ण ब्रह्म जाला ॥८१॥
जेथें एक ना दुसरें । सन्मुख ना पाठिमोरें । जें जागें ना निदसुरें । जें सहजान्वयें खरें सदोदित ॥८२॥
जे केलें ना झालें । जें गेलें ना आलें । जें होतें ना हरपलें । संपूर्णत्वें संचलें परिपूर्ण ॥८३॥
जेथें न साहे रुपनाम । जेथें नसाहे क्रियाकर्म । जेथें न रिघे धर्माधर्म । तें पूर्णब्रह्म परमेष्ठी झाला ॥८४॥
जेथें न रिघे हेतूमातू । जेथें न रिघे दृश्य दृष्टांतु । जिचा नसे आदिअंतू । ते वस्तु सदोदितू विरंची झाला ॥८५॥
ज्याचा न लागे लागमाग । ज्यासि न लगे अवयव अंग । आंगेंवीण अव्यंग । निजवस्तु सांग स्वयंभु झाला ॥८६॥
जेथें दुःखत्वें नरिघे दुःख । सुखत्वें नरिघे सुख । जिचें हरिहरां न करवे तुक । ते वस्तु सम्यक् स्त्रष्टा झाला ॥८७॥
जेणें सुखें आनंदमय शंभू । जेणें सुखें सुखरुप झाला स्वयंभू । तें सुखरुप पावला स्वयंभू । आनंदलाभु सदगुरुकृपा ॥८८॥
भावें सदगुरुतें भजतां । स्रष्टा पावला स्वस्वरुपता । यालागीं गुरुभक्तीपरता । मार्ग परमार्था असेना ॥८९॥
परमार्थ करणार्या सावकानें सकलसाधनश्रेष्ठ गुरुभक्तीच केली पाहिजे
जरी साच चाड परमार्था । तरी भावें भजावें गुरुनाथा । सकल साधनांच्या माथां । जाण तत्त्वतां गुरुभक्ति ॥६९०॥
ज्याचे मुखीं गुरुचें नाम । ज्यासि गुरुसेवा नित्यकर्म । तो देहासहित परब्रह्म । त्यासि कर्माकर्म बाधीना ॥९१॥
ज्यासि स्वानंदे गुरुभक्ती । त्याच्या चरणतीर्था तीर्थे येती । वेद बंदीजन होती । सुरनर वंदिती पदरज त्याचे ॥९२॥
गुरुभक्ती नांदे ज्याचे घरीं । यम त्याची तराळकी करीं । काळ आज्ञा वाहे शिरीं । तो पूजिजे हरी परमात्मभावें ॥९३॥
गुरुभक्तीचे पवाडे । वर्णितां वेदासि मौन पडे । गुरुभक्तीवरते चढे । ऐसें चोखडे साधन नाही ॥९४॥