प्रह्लाद उवाच -
कौमार आचरेत्प्राज्ञो धर्मान्भागवतानिह ॥
दुर्लभं मानुषं जन्म तदप्यध्रुवमर्थदम् ॥१॥
यथा हि पुरुषस्येह विष्णोः पादोपसर्पणम् ॥
यदेष सर्वभूतानां प्रिय आत्मेश्वरः सुहत् ॥२॥
सुखमौन्द्रियकं दैत्या देहयोगेन देहिनाम् ॥
सर्वत्र लभ्यते दैवाद्यथा दुःखमयन्ततः ॥३॥
तत्प्रयासो न कर्तव्यो यत आयुर्व्ययः परम् ॥
य तथा विन्दते क्षेमं मुकुन्दचरणाम्बुजम् ॥४॥
ततो यतेत कुशलः क्षेमाय भयमाश्रितः ॥
शरीरं पौरुषं यावन्न विपद्येत पुष्कलम् ॥५॥
पुंसो वर्षशतं ह्यायुस्तदर्धं चाजितात्मनः ॥
निष्फलं यदसौ रात्र्यां शेतेऽन्धं प्रापितस्तमः ॥६॥
मुग्धस्य बाल्ये कौमारे क्रीडतो याति विंशतिः ॥
जरया ग्रस्तदेहस्य यात्यकल्पस्य विंशतिः ॥७॥
दुरापूरेण कामेन मोहेन च बलीयसा ॥
शेषं गृहेषु सक्तस्य प्रमत्तस्यापयाति हि ॥८॥
को गृहेषु पुमान्सक्तमात्मानमजितेन्द्रियः ॥
स्नेहपाशैर्दृढैर्बद्धमुत्सहेत विमोचितुम् ॥९॥
कोऽन्वर्थतृष्णां विसृजेत्प्राणेभ्योऽपि य ईप्सितः ॥
यं क्रीणात्यसुभिः प्रष्ठैस्तस्करः सेवको वणिक् ॥१०।
कथं प्रियाया अनुकम्पितायाः सङ्गं रहस्यं रुचिरांश्च मन्त्रान् ॥
सुहत्सु च स्नेहसितः शिशूनां कलाक्षराणामनुरक्तचितः ॥११॥
पुत्रान्स्मरंस्ता दृहितृर्हदय्या भ्रातृन्स्वसृर्वा पितरौ च दीनौ ॥
गृहान्मनोज्ञोरुपरिच्छदांश्च वृत्तीश्च कुल्याः पशुभृत्यवर्गान् ॥१२॥
त्यजेत कोशस्कृदिवेहमानः कर्माणि लोभादवितृप्तकामः ॥
औपस्थ्यजैह्वयं बहु मन्यमानः कथं विरज्येत दुरन्तमोहः ॥१३॥
कुटुम्बपोषाय वियन्निजायुर्न बुध्यतेऽर्थं विहतं प्रमत्तः ॥
सर्वत्र तापत्रयदुःखितात्मा निर्विद्यते न स्वकुटुम्बरामः ॥१४॥
वित्तेषु नित्याभिनिविष्टचेता विद्वांश्च दोषं परवित्तहर्तुः ॥
प्रेत्येह चाथाप्यजितेन्द्रियस्तदशान्तकामो हरते कुटुम्बी ॥१५॥
विद्वानपीत्थं दनुजाः कुटुम्बं पुष्णन्स्वलोकाय न कल्पते वै ॥
यः स्वीयषारक्यविभिन्नभावस्तमः प्रपद्येत यथा विमूढः ॥१६॥
यतो न कश्चित्क्व च कुत्रचिद्वा दीनः स्वमात्मानमलं समर्थः ॥
विमोचितुं कामदृशां विहारक्रीडामृगो यन्निगडो विसर्गः ॥१७॥
ततो विदूरात्परिहत्य दैत्या दैत्येषु सङ्गं विषयात्मकेषु ॥
उपेत्त नारायणमादिदेवं स मुक्तसङ्गैरिषितोऽपवर्गः ॥१८॥
न ह्यच्युतं प्रीणयतो बह्वायासोऽसुरात्मजाः ॥
आत्मत्वात्सर्वभूतानां सिद्धत्वादिह सर्वतः ॥१९॥
परावरेषु भूतेषु ब्रह्मान्तस्थावरादिषु ॥
भौतिकेषु विकारेषु भृतेष्वथ महत्सु च ॥२०॥
गुणेषु गुणसाम्ये च गुणव्यतिकरे तथा ॥
एक एव परो ह्यात्मा भगवानीश्वरोऽव्ययः ॥२१॥
प्रत्यगात्मस्वरुपेण दृश्यरुपेण च स्वयम् ॥
व्याप्यव्यापकनिर्देश्यो ह्यनिर्देश्योऽविकल्पितः ॥२२॥
केवलानुभवानन्दस्वरुपः परमेश्वरः ॥
माययान्तर्हितैश्चर्य ईहते गुणसर्गया ॥२३॥
तस्मात्सर्वेषु भूतेषु दयां कुरुत सौहदम् ॥
आसुरं भावमुन्मुच्य यया तुष्यत्यधोक्षजः ॥२४॥
तुष्टे च तत्र किमलभ्यमनन्त आद्ये किं तैर्गुणव्यतिकरादिह ये स्वसिद्धाः ॥
धर्मादयः किमगुणेन च काड्क्षितेन सारं जुषां चरणयोरुषगायतां नः ॥२५॥
धर्मार्थकाम इति योऽभिहितास्त्रिवर्ग ईक्षा त्रयी नयदमौ विविधा च वार्ता ॥
मन्ये तदेतदखिलं निगमस्य सत्यं स्वात्मार्पणं स्वसुहदः परमस्य पुंसः ॥२६॥
ज्ञानं तदेतदमलं दुरवापमाह नारायणो नरसखः किल नारदाय ॥
एकान्तिनां भगवतस्तदकिंचनानां पादारविन्दरजसाप्लुतदेहिनां स्यात् ॥२७॥
श्रुतमेतन्मया पूर्वं ज्ञानं विज्ञानसंयुतम् ॥
धर्मं भागवतं शुद्धं नारदाद्देवदर्शनात् ॥२८॥
दैत्यपुत्रा ऊचुः -
प्रह्लाद त्वं वयं चापि नर्तेऽन्यं विद्महे गुरुम् ॥
एताम्यां गुरुपुत्राभ्यां बालानामपि हीश्वरौ ॥२९॥
बालस्यान्तः पुरस्थस्य महत्सङ्गो दुरन्वयः ॥
छिन्धि नः संशयं सौम्य स्याच्चेद्विश्रम्भकारणम् ॥३०॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां सप्तमस्कन्धे प्रह्लादानुचरिते षष्ठोऽध्यायः ॥६॥