श्रीदत्तात्रेयाचीं पदे - संग्रह ८

७१. करुणाकर दिनवत्सला द्त्ता । सत्वर धांवुनि येईं रे ॥धृ.॥
तुझें निजरूप पहावें म्हणून मन । अवलोकित दिशा दाही रे ॥१॥
भवसिंधूसी पार कराया । तुजविण आणिक नाही रे ॥२॥
दास माणिकाची हेचि विनंतीं ॥ ठेवीं मज निज पायीं रे ॥३।(माणिकप्रभू)

७२. येई येई दत्तगुरु ॥ नको करूं रे अव्हेरु ॥ तुम्ही शुद्धसत्त्वरूप ॥ मज भेटावें उमप ॥ काय करूं देवराया ॥ तुझ्याविण जन्म वायां ॥ मिठाळोनी चरणजोडा ॥ वरी लोळेन गडबडां ॥ आता करा अंगीकार । नका शिणवूं किंकर ॥ तुझ्या दारींचा भिकारी ॥ नको लावूं दारोदारीं ॥(उदासी)

७३. परब्रह्म दोन्ही पाय ॥ गावे आयासाशिवा ॥ दोन्ही पाय देई मज ॥ माझी भागली गरज ॥ तुझ्या पायांची शपथ ॥ जरि मी मागेन बहुत ॥ नाहीं मागणें हें भारी ॥ कल्पतरूचें भांडारीं ॥१०॥
कल्पतरु कामधेनु ॥ पायीं घाला माझी तनु ॥ नाहीं मागत मी मोक्ष ॥ यासी पाय तुझे साक्ष ॥ नको पाठवूं रे मोक्षा ॥ पुरवीं पायांची अपेक्षा ।(उदासी)

७४. अत्रिबाळा ब्रह्मचारी माथा तुझ्या पायांवरी ॥ जिवलगा  दत्तात्रेया पातळ कां केली माया ॥ गुरुराया या सत्त्वर ॥ घ्याया रंकाचा कैवार ॥ दत्त जिव्हाळ्या राजसा ॥ धांवें पावें या वायसा ॥(उदासी)

७५. कां रे द्त्ता मित्रा, ऐसी सांड केली । कासया धरिली, आढी देवा ॥ पायांसी भेटतां काय तुमचें वेंचे । करा त्या पायांचे, दास आम्हां ॥ आपुल्या दासाची, पाहुनि तळमळ । मागें नाना वेळ धांवलास ॥ मी हा हतभागी, काय दैवीं लिहिलें । पाहिजे पोळीलें. चिंताग्नींत्त ॥ आजवरी नाहीं, केली त्वां उपेक्षा । अनेकां सापेक्षां, भेटलास । पहासी पतीता, दु:खे तळमळतां । केंवि तुझे चित्ता, चैन पडे ॥३०॥
घेसी तेव्हां देशी, हेंच कां औदार्य । पदराचें काय, वेचें तुझें ॥ सांग तरी मागें, कोणी काय दीले । जयाने. तोषीलें, चित्त तुझे ॥(उदासी)

७६. ऊठ अनसूये जिवलगे । धांव निळकंठाचे मागें ॥ ये धावुनि सद्‌गुरुराया । माझी डोई घे तव पायां ॥ आजवरी झाले हाल । आतां पुढे तरी सांभाळ ॥ आई प्रेमपान्हा सोडा । अंकी घ्या हो हा बापुडा ॥ मायबापा दत्तात्रेया ॥ अझुनी कां ना ये दया ॥ काय उपाय तरी करूं । सांगा दत्तात्रेया सद्‌गुरु ॥ अत्रि-अनसूयेच्या मुला । कधीं पावशील मला ॥ माझा तू एक जिव्हाळा । ऐक स्वामी या दयाळा ॥ गुरु चालतां चरणीं । खाली ममांगाची धरणी ॥ सारा जन्म वायां गेला । आतां कधी भजूं तुला ॥(उदासी)

७७. मायबापा धाव आतां शरण मी तुला दुहिता । नये करुणा अजुनी तुजसी । लोटिसी मजला ताता? ॥१॥
अंत किती तूं पाहसी माझा । विनवितें मी तुजसी दत्ता ॥२॥
झाडिन आतां चरण धुळी मी । जन्म नको मजला आतां ॥३॥
क्षमा करावी अपराधाची । अल्लड मी बाला दत्ता ॥४॥
धावा करितें लीला ही । उद्धरीं तूं मज आतां ॥५॥

७८. गुरूचें भजन करितें । ह्रदयास रंजवीतें । हा काम क्रोध गर्व । टाकुनि सर्व देतें ॥१॥
ही सर्व ब्रह्म माया । क्षणभर दूर करितें ॥२॥
भजनांत रंगताना तल्लीन मन होते ॥३॥
ही आस एक आतां । सदैव रक्षी माते ॥४॥
चरणांसि देई थारा । दत्तासी विनवीतें ॥५॥(लीला)

७९. धाव सख्या गुरुराया । चरणीं अर्पियली ही काया । क्षण हा भंगुर जाई वाया । जाऊं कोठें आणिका ठाया? ॥ बालक म्हणुनी संबोधिलें । घेउनि जवळीं आश्वासीलें । बोल कां रे फोल अपुले । झालें ऐसें श्रवणीं न पडलें । देई हाता स्वामीनाथा वासुदेवानंता । तारी झडकरी बा तव तनया ॥(शंकर कुलकर्णीं)

८०. बरें झालें देवा आपुलासा केलें । ज्ञानदृष्टी दिधली तुंवा । संकटीं सांभाळिलें ॥ ब्रह्मा विष्णू महेशदेवा । दत्त तूं केवळ । दयाक्षमा शांतिसागर । कीर्ति तुझी धवल । अनन्यभावें शरण तुला मी । ठेवी करकमल । पाशातुनि मज मुक्त करोनि । ठेवियलें निर्मल बरें झालें देवा ॥(शंकर कुलकर्णी)

८१. गुरुदेवा तुझेंच मी लेकरूं । पतित म्हणुनी नको रे अव्हेरू । हीनदीन परि मी तुझाच म्हणवीन । ओढाळ मन हें सांग कसें आवरूं । बावरलों, चित्त लावियलें तव पायीं । ठायीं ठायीं घेईं ह्रदयीं तुझेंच हे वासरूं । बालक मी रे तुझेंचि श्रीगुरु । ठेवी कृपेचा करू ॥(शंकर कुलकर्णी)