आर्तिहरस्तोत्रम् - श्रीशंभो! मयि करुणाशिशिरा...

श्रीशंभो! मयि करुणाशिशिरां दृष्टिं दिशन् सुधावृष्टिम् ।
सन्तापमपाकुरु मे मन्ता परमेश! तव दयायास्स्याम् ॥१॥

अवसीदामि यदार्तिभिरनुगुणमिदमोकसोंऽहसां खलु मे ।
तव सन्नवसीदामि यदन्तकशासन! न तत्तवानुगुणम् ॥२॥

देव! स्मरन्ति तव ये तेषां स्मरतोऽपि नार्तिरिति कीर्तिम् ।
कलयसि शिव! पाहीति क्रन्दन् सीदाम्यहं किमुचितमिदम् ॥३॥

आदिश्याघकृतौ मामन्तर्यामिन्नसावघात्मेति ।
आर्तिषु मज्जयसे मां किं ब्रूयां कृपैकपात्रमहम् ॥४॥

मन्दाग्रणीरहं तव मयि करुणां घटयितुं विभो! नालम् ।
आक्रष्टुं तान्तु बलादलमिह मद्दैन्यमिति समाश्वसिमि ॥५॥

त्वं सर्वज्ञोऽहं पुनरज्ञोऽनीशोऽहमीश्वरस्त्वमसि ।
त्वं मयि दोषान् गणयसि किं कथये तुदति किं दया न त्वाम् ॥६॥

आश्रितमार्ततरं मामुपेक्षसे किमिति शिव! न किं दयसे ।
श्रितगोप्ता दीनार्तिहृदिति खलु शंसन्ति जगति सन्तस्त्वाम् ॥७॥

प्रहराहरेति वादी भणितमदाख्य इति पालितो भवता ।
शिव! पाहीति वदोऽहं श्रितो न किं त्वां कथं न पाल्यस्ते ॥८॥

शरणं व्रज शिवमार्तीस्स तव हरेदिति सतां गिराऽहं त्वाम् ।
शरणं गतोऽस्मि पालय खलमपि तेष्वीश पक्षपातान्माम् ॥९॥