श्रीगणेशाय नमः
। श्रीकृष्णपरमात्मने नमः । श्रीगुरुभ्यो नमः ।
ॐ नमोजी सच्चिदानंदा । जय जय जगदादि आनंदकंदा । निजागें अभयवरदा । श्रीगुरुराया ॥१॥
जयाचेनि अवलोकनें । हारपे एका एकपणें । केले सर्वांगचि देखणें । अनंगें देवें ॥२॥
एकपणीं अनेक । अनेकीं दावी एक । नकळे कैसे कवतुक । दुजेनविण ॥३॥
जेथें दुजेंचि नाहीं । तेथे स्तुतिस्तव्य तें काई । शब्दासीचि ठाव नाहीं । मा स्तवन तें काइसें ॥४॥
पहातां रुपाचा दुकाळ । नामाचा विटाळ । तेथें स्तवनाचा गोंधळ । रिघेल कोठें ॥५॥
तेथें एकपणेंवीण एका । जो कां जनार्दन निजसखा । स्तवावया देखा । निःशंक ऐसा ॥६॥
जैसें वेदें आपुलें आपण । सामर्थ्य कींजे निरुपण । ते स्तवनी दुजेपण । लागेल कैचें ॥७॥
नातरी शब्दाची पदवी । शब्देंचि लागे बोलावी । कां जीवाची एकोपजीवीं । जीवचि जाण ॥८॥
आतां गुरुशिष्य दोन्ही । आणोनि एकपणीं । रिघालों जी स्तवनीं । स्तवावया ॥९॥
तरी देऊनी आपुली पुष्टी । मज सामाविलें आपुला पोटीं । याहीवरी कृपादृष्टी । याचिलागीं करी ॥१०॥