तैसी आत्मसाक्षात्काराची । सदगुरु अधिष्ठात्री तेची । ह्नणोनी साध्याही वरी तयाची । सेवा घडे ॥१॥
ब्रह्माहूनि अधिकत्व गुरुसि आलें । ब्रह्मा ब्रह्मत्व याचेनि बोले । यालागीं भजन वहिलें । सापुज्यता माथां ॥२॥
जें काळासीही नाकळे । जें देखूं नशके बुध्यादि सकळें । जेथ विवेकाचे मंद डोळे । गुरुअंजनेवीण ॥३॥
जें न प्रकाशी तरणी । जें न बोलवें वेदवचनी । येवढिया वस्तूचा गुरु दानी । दयाळुत्वें ॥४॥
जया सूर्याचेनि प्रकाशें । न दिसती काळगर्जना भासे । जया सूर्याचेनि दिवसें । उत्पत्ती प्रळयो ॥५॥
जया सूर्याचेनि योगें । जगीं कर्म होय दाटुगें । हरिहरांचे वेगें । आयुष्य हरी ॥६॥
जेणें गमनागमन वेगेंसी । चिरंजीवियाचें वय ग्रासी । मग तेंही काळापासी । बांधोनि घाली ॥७॥
जया सूर्याचेनि अंगें । स्वाहा स्वधा चाले वेगें । यालागी सुरनर पितर पांगे । पावले तृप्ती ॥८॥
जया सूर्याचेनि संगें । दिसों लागती सकळ जगें । बालाग्रीचें सवेगें । दुविळें दिसे ॥९॥
गवाक्षद्वारीचें परिमाण । जेणें सूर्यें दिसती जाण । येवढें प्रकाशाचें महिमान । जयाचें अंगीं ॥११०॥
परी त्रैलोक्यव्यापिनी वस्तु पाही । दाखवावया कांहींच नाहीं । कोण्हेतरी कांहीं । दाखविता कां ॥११॥
जें सर्वत्र सदा असे । तें कोण्हेही तरी काळी दिसे । ऐसे न करवेंचि प्रकाशें । जयाचेनि ॥१२॥
ऐशी वस्तू सूर्ये न प्रकाशे । ते सदगुरुकृपालेशें । आपणासगट भासे । तद्रूप जग ॥१३॥
जयाचिये कृपे पोटीं । हारपती सूर्यांच्या कोटी । न दिसे तें दावी दिठी । कृपाळू जो ॥१४॥
वेदविहिताचेनि बोलें । वेदवचनें जग धरिलें । वर्णाश्रमाचे वहिले । मार्ग वेदें ॥१५॥
वेदें द्योतिलें कर्म । वेदें प्रतिष्ठिला धर्म । वेदवचनें नेम । जगातें नेमी ॥१६॥
वेद शब्दसृष्टीचा अर्कू । वेदें तिखट केला तर्कू । वेदबळें लोकू । तोंडाळ जाला ॥१७॥
प्रपंच परमार्थ जाण । वेदेंचि केलें अभिधान । वेदास्तव अज्ञान । सज्ञान जाले ॥१८॥
येवढी जाणिवेची हांव । धरुन घेवों गेला वस्तूचें नांव । तंव उलथोनि टाकिली शिंव । अविद्येची ॥१९॥
आत्मा सच्चिदानंद । हाही आविद्यक बोध । आत्मा नामाचा अनुवाद । करितां वेद थोटावला ॥१२०॥
नित्यानित्याची खटपटा । करितां नामाची प्रतिष्ठा । नव्हेचि मग उफराटा । लाजला वेदू ॥२१॥
ह्नणोनि वस्तूचिया पाठा । न चलवी वेदवचन वाटा । यालागीं ‘ नेतिनेति ’ या निष्ठा । परतला तो ॥२२॥