आत्मज्ञानी भजनी पदे - पद ५

परद्वाराचे सुख काय सांगु तुला साजणी । परपुरुष भोगला परंतु डाग नाही अजुनी ॥धृ०॥
बोधाच्या मदनांत बाई भुलले खरोखर । चित्त चैतन्यामधिं टाकुनी पलंग हवाशीर ।
विवेकाची पानसुपारी सत्त्व कात वर । शांती गुडगुडी दया छापी क्षमा तमाखुचा धूर ॥
सत्रावीचे जळ ते वेळां भरले आणूनी । घडोघडी रंग करितो साजन बहुगुनी ॥१॥
क्रोध माझा भ्रतार कधी जाऊ देईना द्वारी । अहंकार सासरा होता पूर्वीचा वैरी ॥
असे कुटाळिन नणंद तिची जप्ती मजवरी । कल्पना सासु तोंडवळ राग दीर जाच करी ॥
मदमत्सर मोहांत वेढले होतें सखे गडनी । इतक्यांसी दगा देऊनि आले ब्रह्मरुप धरुनी ॥२॥
लक्षीतुन जाईना पाहिले बाई निज बीज । सखे भावाच्या गेले पलंगावर केवढे धाडीज ॥
औटपीठ ओलांडतां दिसले उन्मनीचे राज । सोळा मात्रा भोवताली अनुहात बाजा नित्य वाजे ॥
महाबीज शून्यावर परब्रह्म बसले निजध्यानी । अगाध रुप पाहोनि सखयाचे दंग झाले मनी ॥३॥
लाज सोडून निर्लज्जा झाले अमळरुप पहातां । केला संग पुरुषासी द्वैतभाव निवाला संचिता ॥
गेले रुपाला रुप मिळोनी मोक्षाचा दाता । वडगांव आमली ठिकाणा कवि हा आत्मज्ञानी पुरता ॥
सावतळराजा प्रसन्न गुरु भीमराज दत्त चरणी । गणपत कवि आत्मज्ञानीची बिकट रामवाणी ॥४॥