२७०१
सर्व महाराजाचा रावो । विटेवरी पंढरीरावो ॥१॥
तया न जाती हे शरण । दीना घालिती लोटांगण ॥२॥
तारा म्हणतीं आम्हांसी । ऐसें अभागी ते दोषी ॥३॥
एका जनार्दनीं नाहीं भाव । तया अवघेंचि वाव ॥४॥
२७०२
स्वप्नामाजीं नेणें देवा । करी सेवा भूतांची ॥१॥
नाना साधन ते चेष्टा । तेणें कष्टा भरीं भरला ॥२॥
जे जे करी ते उपाधी । मंत्र जपे तो अविधी ॥३॥
सकळ मंत्रा मंत्रराज । एका जनार्दनीं नेणें निज ॥४॥
२७०३
शिकलासे टाणटोणा । तेणें ब्रह्माज्ञाना तुच्छ मानी ॥१॥
बोले बहु चावट वचन । वेदां म्हणे तो अप्रमाण ॥२॥
सिद्धान्त धातांतांसी म्हणे । हें तो पाषांडी बोलणें ॥३॥
ऐसा पामर दुराचारी । वाचे न वदे कधीं हरी ॥४॥
एका जनार्दनीं मन । ज्याचें पाषाणचि जाण ॥५॥
२७०४
गायत्री मंत्राचा मानुनी कंटाळा । जाय तो वेताळा पूजावया ॥१॥
देवाचें पूजन करितां वाटे दुःख । आवडीं देख भांग घोटी ॥२॥
ब्राह्मणासी पाणी देतां मानीं शीण । वेश्येचें धूवण वस्त्रें धूई ॥३॥
कीर्तनीं बैसतां म्हणे निद्रा येत ।खेळतसे द्यूत अहोरात्रीं ॥४॥
पुराण श्रवणीं मानीत कंटाळा । नटनाट्य खेळा पाहों जाय ॥५॥
एका जनार्दनीं ऐसा तो गव्हार । चंद्रअर्कवर नरक भोगी ॥६॥
२७०५
हरिकथा परिसोनि जरी देखसी दोष । भुजंगा तेंचि परतले विष ॥१॥
हरिनाम ऐकतां जरी न वाटे सुख । अंतरीं तुं देख पाप आहे ॥२॥
कस्तुरीचे आळां पेरिला पलांडु । सुवास लोपोनि कैसा वाडे दुर्गधु ॥३॥
धारोष्णा पय परी ज्वरितांचें मुख । थुंकोनि सांडी म्हणे कडु वीख ॥४॥
पान लागलिया गूळ न म्हणे गोडु । गोडाचे गोड तें झालें कडु ॥५॥
एका जनार्दनीं भाव नुपजे नरा । नरदेहीं आयुष्य तेंही केला मातेरा ॥६॥
२७०६
सचेतनी द्वेष अचेतनीं पूजा । भक्ति गरुडध्वजा केवीं पावे ॥१॥
व्यर्थ खटाटोप नाथिला पसारा । गोविंद गव्हारा केवीं कळे ॥२॥
हरिदासाचेनि गुणें शिळा दैवतपणें । त्या शिळा पुजोनि त्याचें द्वेषा ॥३॥
एका जनार्दनीं नाथिलाची दावी । सजीव निर्जिवों गोंवियेलें ॥४॥
२७०७
मत्सर ज्ञानीयातें न सोडी । मा इतर कायसीं बापुडीं ॥१॥
शिणताती मत्सरवेधे । भोगिताती भोग विविधें ॥२॥
निर्मत्सर भजनीं गोष्टीं । ऐसा कोण्ही नाहीं सृष्टीं ॥३॥
एका जनार्दनीं मत्सर । तेणें परमार्थ पळे दूर ॥४॥
२७०८
जाहला बहु दीन । मग म्हणे नारायण ॥१॥
तया हीन पामरासी । ब्रह्महत्या घडल्या राशी ॥२॥
जें न करावें तें केलें । मग राम म्हणोनि डोले ॥३॥
काय तयाचें तें गाणें । जैसें मोलाचें रडणें ॥४॥
शुद्ध भावांवांचुनी निका । एका जनार्दनीं नाहीं सुटका ॥५॥
२७०९
कामधेनु देउनी पालटा । अजा घे जैसा करंटा ॥१॥
तैसा ठकला कीर्तनीं । निशिदिनीं गाय गाणीं ॥२॥
दवडोनियां हिरकणीं । वेंची आनंदें गारमणी ॥३॥
ऐसा अभागी पामर । एका जनार्दनीं म्हणे खर ॥४॥
२७१०
ज्ञान ध्यान वर्म शाब्दिक कवित्व । हे तो न कळे अर्थ मूढाप्रती ॥१॥
राम सुखें गावा राम सुखें गावा । वाचे आठवावा कृष्ण सदा ॥२॥
एका जनार्दनीं राम कृष्ण मनीं । भजा आसनीं शयनीं सर्वकाळ ॥३॥
२७११
भजन तें साचें भोळ्या भाविकासी । पैं अभाविकासी नरकवास ॥१॥
भोळियाचा देव अंकित भोळा । अभाविका चांडाळा जवळीं नसे ॥२॥
एका जनार्दनीं भावाचें कारण । अभाविका जाण दुःख पीडा ॥३॥
२७१२
गजाचें तें वोझें गाढवासी न साजे । भाविकाचे भजन अभाविका न विराजे ॥१॥
पतिव्रतेची रहाटी सिंदळीसी न साजे । श्रोतियाचें कर्म हिंसक लाजे ॥२॥
एका जनार्दनीं कवित्व सर्वांसी साजे । वाचे श्रीगुरु म्हणतो कदा न लाजे ॥३॥
२७१३
जया अनुताप वैराग्य । तया म्हणती पहा अभागी ॥१॥
वरे अरी दांभिक आचार । तया म्हणती पवित्र नर ॥२॥
जया बोले मनुष्य मरे । तया म्हणती सिद्धत्व खरें ॥३॥
एका जनार्दनीं बोध । अभाविकासी हाचि खेद ॥४॥
२७१४
अविश्वासी वाडेंकोडें । जेथें जाय तेथें सांकडें ॥१॥
अंगोअंगीं कष्ट सदा । ऐसी तयासी आपदा ॥२॥
जिकडे जाय तिकडे कष्ट । नोहे परमार्थी वरिष्ठ ॥३॥
एका शरण जनार्दनीं । अविश्वास त्यागा झणीं ॥४॥
२७१५
अभाविक यासी न रुचे भजन । सदा पिशाच्चपण देह त्याचा ॥१॥
असोनि संसारीं प्रेतवत देहे । काळ मुखा वाहे भार सदा ॥२॥
जगीं अपकीर्ति फजितीचें जिणें । सदा तें लपणें श्वानापरी ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसें तें पामर । भोगिती अघोर कल्पकोटी ॥४॥
२७१६
गर्दभाचे अंगीं चंदनाची उटी । व्यर्थ शीण पोटीं लावूनियां ॥१॥
श्वान तो भोजनीं बैसविली अढळ । परी वोकावरी ढाळ जाऊं नेदी ॥२॥
सूकरा लेपन कस्तुरीचें केलें । परी तो लोळे चिखलां सदा ॥३॥
एका जनार्दनीं अभाविकाचे गुण । व्यर्थ शीण जाण प्राणियासी ॥४॥
२७१७
केलिया कर्मा येत असे वांटा । अभागी करंटा मतिमंद ॥१॥
जेथें राहे उभा दिसे दैन्यवाणा । चुकला भजना गोविंदाच्या ॥२॥
एका जनार्दनीं नामाच्या उच्चारा । न करितां अघोरा जाती प्राणी ॥३॥
२७१८
ब्राह्मणाचें तीर्थ घेतां त्रास मोठा । प्रेमें पितो घोटा घटघटा ॥१॥
हातें मोर्या उपशी कष्ट करी नाना । देवाच्या पूजना कंटाळतो ॥२॥
गाईस देखुनी बदबदा मारी । घोड्याची चाकरी गोड वाटे ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसें झाले प्राणी । जन्मोनियां जनीं व्यर्थ आले ॥४॥
२७१९
शुद्रादिक वर्ण त्याचे पाय धुती । उपदेश घेती तयाचे गा ॥१॥
वेदशास्त्रांलागीं अव्हेर करती । आपुलाले मती पाषांडी ते ॥२॥
आचार सांडोनी होती शब्दज्ञानी । व्यर्थ अभिमानी पडताती ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसिया पामरा । केवीं विश्वंभरा पावसील ॥४॥
२७२०
नित्य हाटपाय आचार सपाट । कारभार दाट असत्याचा ॥१॥
कैंचे सोवळें कैंचें ओवळें । प्रातःकाळीं शिळें भक्षिताती ॥२॥
कैंचे चोखटपण अंतरीं मळीन । दिसे कळाहीन पापिष्ठ तो ॥३॥
एका जनार्दनीं अवघा अनाचार । दाविती आचार वरीवरी ॥४॥