तंद्री लागुनि गुंग मी हळुहळू होतों पथीं चालत,
तुंही मग्न विचारिं चालत पुढें आलीस सामोरुनी.
देहाला मम देह लागत तुझा-दोघांसही ना कळे !
दोघेही चमकून पाहत क्षणी त्या एकमेकांस कीं !
होवोनी मनि बावरा बघतसें मी तेथ वेडयागत,
वेड्याला मज वाटलें सहजची तूं शाप देशीलसा ।
कांही धीर करोनी शब्द तुटके ओंठांवरी नाचले,
डोळे मात्र गयावया करुनिया होते तुला सांगत ।
तुंही अस्फुट कांहिसें वदुनियां माझ्याकडे पाहिलें,
तों डोळांत तुझ्या मला चमक ती न्यारीच कांहीं दिसे !
ओंठानी कितिही जरी अडविलें आलें तरी बाहीर-
-तें मंदस्मित- आणि तूं निसटुनी गेलीस केव्हाच गे ।
एका दिव्य क्षणात खेळ सगळा हा गोड आटोपला ,
जों जों आठवतो मनास चटका लागे कसासा मला !