रातकाळची पसरे शांती,
मुलें माणसें स्वस्थ घोरती;
धूम्रदीप रस्त्यांत तेवतो;
फ़िकट पांढरी दीप्ति पसरितो.
मध्यरात्रिचा निर्जन रस्ता,
प्रकाशांत त्या वितरि विकटता.
दचकचुनी तों-बारा ठणठण
घडयाळ साङ्गे स्पष्ट वाजवुन,
" वर्षाची या सरती घटिका,
पहा,चालली सोडुनि लोकां !"
वर्ष बिचारें गेलें, गेलें
करपलों जणूं वियोगानलें !
अन्त:करणीं ये कालवुनी,
विषादतमिं मी गेलों बुडुनी !
अगणित वर्षे आली गेलीं,
कितीक लोकें जन्मा आलीं;
हंसली, रडली, म्हुनी गेलीं,
'उदो' 'उदो' हो त्या त्या कालीं ,
स्मृतिहि न त्या अमरांची उरली !
आजहि अगणित जगती मरती,
त्यांत कुणी अजरामर होती !
किति अमरत्वा परि पचवोनी,
काळ बसे हा ' आ ' वासोनी !
उदास असले विचार येती,
लाज परी मज वाटे चित्ती.
असेल काळाहाती मरणें,
परी आमुच्या हाती जगणें !
कां नच मग वीरोचित जगणें,
अभिमानाने हांसत मरणे ?
विचार असले जो मनिं आले,
अंत:करणहि पार निवळलें,
दिव्य कांहि तरि मनि आठवुनी,
झोंपी गेलों अश्रू पुसुनी.