कळ नांरदाची खुटी। गमन तीन तळ्याच्या तळवटीं । राजांतरी पडल्या तुटी ।
कस्तुरींत पडली हिंगाची चिठी । सोन्याची बिगाडली भटी । वडील गंधारी कुंती धाकटी ।
श्रीपान हात्तींच्या शिरीं । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥१॥
आज ववसा अस्तानापुरं । तिथं काय नांद कैवर ( कौरव ) चातुर ।
याक आगळा बंधु शंबर शंबराची दुष्ट नदार । त्यांनीं बसुन केला विचार ।
त्यांनीं काय न्हाई पाहिलं दुरी । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥२॥
केला मुरताकीचा ( मातीचा ) हत्ती । त्येला चाकं बनविलीं सुती । रंग दिला काळा कुसरी ।
कळ निर्माण झाली खरी । आंता गेलीया ववसुन गंधारी ॥३॥
अंबारीच खांब सोन्यारी । सोन्या कळस चमकतो घरी । हात्ती सजीवला भवतापुरें ।
गळ्यां काय घाट सर दुहीरी । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥४॥
अंबारींत बसुन ह्या मातला । कैक वडती हात्तीला । हात्ती काय दोरसुद चालला ।
वान दिलं नगर नारीला । नगरीं वसवुनी हात्ती फिरविला । शस्तार धरलं कुंतीवरी ।
कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥५॥
कुंती म्हादेव बसली हौदांत । गेली कैवाराच्या वाड्यांत । बरीच विष्णु राखिली पत ।
घ्या पूर्वीचं सुक्रीत । हात्ती दाखल इंद्राघरीं । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥६॥
अर्जुन म्हनी भिऊ बळी । चिखलाची गोष्ट न्हाई बरी । धाडुनि पत्र इंद्राघरीं ।
ह्या इंद्राचं जानं भाईरी । पोंचले बाण इंद्रकचेरीं । त्यांनी पाहिलं वाचुनी ।
हात्ती पाठुन द्या लवकरी । कळ निर्माण झाली खरी । आता गेलीया ववसुनी गंधारी ॥७॥
अर्जुन मंत्रासी जपला । भिऊ बाणाला निसटला । कुंतीनं वरच्यावरं झेलिला । भिऊ म्हनी लज्जा न्हाई अंतरीं ।
घ्या उस्नं आपलं लौकरी । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥८॥
भोळा बुरुंज समंद कवटाळी । कैक खवील्या बसवील्या तळीं ।
वाट मिळना झाली आरूळी । भूल पडली अस्तानापुरीं । कळ निर्माण झाली खरी । आतां गेलीया ववसुन गंधारी ॥९॥
आज ववसा घ्या तिळगुळ । ह्या ववशापसुन मातली कळ । तूं झुराळ मीं सागर ।
तिथं काय देत्तात्रीचं देवळ । किष्ण देव आमचं कैवारी । आतांच गेली ववसुन गंधारी ॥१०॥