चूर्णिका
सकळभुवनललायमाना ॥ मानाधिक-विभव-धनिक-सदन-शत-विराजमाना ॥
कलशजनित-मुनि-चकित-पंच-जलधि-शरणायित-विस्तार-परिखान्तरीपायमाना ।
असमाना जीचे सौध-विमाना, गगन धराया स्तंभच माना । लाविति जे जलदा निज माना ।
वासवचाप जयास कमाना । ऐसी कुंडिन नामधेय नगरी राजहंसे पाहिजेसी पाहिजेली ॥९१॥
वसंततिलका
कोण्ही वणिग्जन विकू तुळिता तराजे । कस्तूरि जे तिजसवे अलिनी विराजे ॥
दोन्ही समान निरखी विकणार देतो । घेणार तो न समजोनि उगाच घेतो ॥९२॥
तेणे तसे नगर ते धरिता निडारी । तेथे विलासवन येक दिसे पुढारी ॥
जेथे सुशीतल महीतल सांद्र साई । जाईजुई फळमयी बहु आंबराई ॥९३॥
पद
तया वनि खेळे राजसुता ॥धृ०॥
खेळविता बहु मेळविला सखिमेळ तया सहिता ॥१॥
राजस ते द्विजराजमुखी गजराजगती ललिता ।
ध्यात तसे नळनाथ मनी रघुनाथकवींद्रनुता ॥२॥९४॥
वसंततिलका
तो मंडळाकृति फिरे उतरावयाला । भैमीमुखेंदुपरिवेश म्हणो तयाला ॥
तेथे महीवरि तसा खग बैसताहे । ते सुंदरी निजकुतूहल जेवि पाहे ॥९५॥
जो बैसता चंपळ पक्षपुटी धरेला । हाणितसे फडफडध्वनि ही उदेला ॥
पाहे तया खगवरासि वरानना हे । मानी मनी नवलही मग बोलताहे ॥९६॥
शिखरिणी
"असा पक्षी लक्षी बहु विहगलक्षी न मिळता ।
सुवर्णी जो वर्णी वद कवण वर्णी कवइता ॥
अगाई! हा बाई! चपळ वरि जाईल पळुनी ।
धरू जाते हाते हळुहळु तयाते न कळुनी" ॥९७॥
वसंततिलका
ऐसे वदे, मग तयास धरावया हे । ते होय हंसगमना; पहिलीच आहे ॥
वाजेच ना वलय, नूपुरनाद नोहे । तो तद्गतीस निरखोनि कसा न मोहे ? ॥९८॥
हे मंदमंदपद सुंदर कुंददंती । चाले जैसा मदधुरंधर इंद्रदती ॥
हंसा धरू जवळि जाय कृशोदरी ते । निष्कंपकंकणकरासि पुढे करीते ॥९९॥
द्रुतविलंबित
गवसलाच तसा खग भासला । तरि तदीय सखीजन हांसला ॥
मग सवेंच पिटाळुनि टाळिला । उडविलाचि; पिटाळुनि टाळिला ॥१००॥