दण्डी
जनकतनयेसी पवनतनयसा तो । वदुनि वेगी उड्डाण नभी घेतो ॥
नळापासी वृत्तांत निवेदी तो । स्वधामाते पावोनि सुखी होतो ॥१४१॥
असो, आल्या इजजवळि सख्या ऐशा । बोलती त्या मग तीस सकळ कैशा ॥
'हंस धरुनी परिपूर्ण तुझी आशा? । काय गेला तो उडुनि गगनदेशा? ॥१४२॥
मालिनी
धरुनि कर सखीने सौधशाळेत नेली ।
खगवचनमधूने जे महा मोहिजेली ॥
नळविरहभराने पोळते गुप्तरूपे ।
नवल कनकसी ते गौरही तप्तरूपे ॥१४३॥
वसंततिलका
होणार जो वर तदीय वियोग हाही । सांगावयासहि न ये लपवावयाही ॥
या सांगवी मदन, लाज न सांगवी ते । हे या दुईत सिनले मन रागविते ॥१४४॥
पद
विरहिण ते सिणते सिण ते जाणेल कवण तियेचे ॥धृ०॥
मुकुरी निजमुख न विलोकी । राकेन्दुभयास्तव ललिता ॥ न करी मृदु भाषण तेही । शुककोकिळकलरवचकिता ॥ कुसुमायुध-सभयमना हे । कुसुमाचा वास न साहे ॥ असमान मनोगत खेद जियेचे ॥१॥
अपह्रत-रतिरूपा जाली । यास्तव ते सापराधा ॥ तरि सुमशर तिजला कैसी । न करील बाणबाधा ॥ मधु तो कां इजला सळितो । विधु का तापास मिसळतो ॥ मधुराधरबिंबा हे बहु जाचे ॥२॥
रघुनाथ वदे जे नोहे । चिंतेस्तव नतवदना हे ॥ राहे जो ह्रदयी धरिला निज रमण तयाला पाहे ॥ केला मतिपंजर रावा । खेळाया तोच विसावा ॥ जाले सिण हाच हरील यियेचे ॥३॥
शिखरिणी
न रंजे कारंजे निरखुनि, फणीने फणफणी ।
मुदेने मोदेना नळगुणगणि जे गुणगुणी ॥
न बैसे जे सेजेवरि न परिसे जे शुकगिरा ।
न नाहे, माना हे न धरि ललना हेतु दुसरा ॥१४६॥
वसंततिलका
लज्जावती युवति हे वडिलांसि धाके । झांकीतसे विरहपावक तो न झांके ।
जो पंजरी लपविला वसनांतराळी । तो झांकिला गगनदीप तरी झळाळी ॥१४७॥
तीचे मनी नळ-मनोभव वीर होते । होता तयांस कथले जथले अहो ते ॥
तेणेच ते दुखविली सुतनू निजेली । मुर्च्छावती निज-जनी अवलोकिजेली ॥१४८॥
मालिनी
गजबज बहु जाली माय धांवोनि आली ।
धरुनि ह्रदयदेशी तीजला शेज केली ॥
करिति विजणवारे त्या सख्या वेगळाल्या ।
वडिलवडिल दाया जाणत्याही मिळाल्या ॥१४९॥
गीति
ते शीतलोपचारी जागी जाली हळूच मग बोले ।
औषध नलगे मजला,' परिसुनि जननी 'बरे'म्हणुनि डोले ॥१५०॥