न किञ्चित्साधवो धीरा, भक्ता ह्येकान्तिनो मम ।
वाञ्छन्त्यपि मया दत्तं, कैवल्यमपुनर्भवम् ॥३४॥
ज्यासी नघेणेंपणाचा प्रबोधु । साचार झाला अतिविशदु ।
ऐसा निरपेक्ष जो शुद्धु । तो सत्य साधु मज मान्य ॥२॥
ज्याच्या ठायीं निरपेक्षता । धैर्य त्याचे चरण वंदी माथां ।
ज्याच्या ठायीं अधीरता । तेथ निरपेक्षता असेना ॥३॥
कोटिजन्में बोधु जोडे । तैं हे निरपेक्षता आतुडे ।
निरपेक्षतेवरुतें चढे । ऐसें नाहीं फुडें साधन ॥४॥
ऐशिये निरपेक्षताप्राप्तीं । माझ्या भजनीं अतिप्रीती ।
ती लाभे माझी चौथी भक्ती । जीसी ’एकांती’ म्हणे वेदु ॥५॥
ऐक एकान्तभक्तीची मातु । देवाभक्तांसी होय एकांतु ।
भक्त रिघे देवाआंतु । देव भक्तांतु सबाह्य ॥६॥
ऐसें अभेद माझें भजन । या नांव ’एकांतभक्ति’ जाण ।
मजवेगळें कांहीं भिन्न । न देखे आन जगामाजीं ॥७॥
त्यांसी चहूं पुरुषार्थेंसीं मुक्ती । मी स्वयें देताहें श्रीपती ।
ते दुरोनि दृष्टीं न पाहती । मा धरिती हातीं हें कदा न घडे ॥८॥
ते स्वमुखें कांहीं मागती । हें न घडे कदा कल्पांतीं ।
सांडूनि माझी एकांतभक्ती । कैवल्य न घेती ते निजभक्त ॥९॥
मोक्षही न घ्यावया कोण भावो । त्याचाही मथित अभिप्रावो ।
स्वयें सांगे देवाधिदेवो । अगम्य पहा हो श्रुतिशास्त्रां ॥४१०॥