मी म्हणतां अहंपण । अहंपणें वाढवी मान ॥
स्वरुपीं मानाभिमान । मिथ्यापण पैं दिसे ॥४१॥
जेथें सर्व मिथ्या झालें । विश्व अवघेंचि ग्रासिलें ॥
शेखीं उर्वरित राहिलें । तेंचि स्वरुप ॥४२॥
ब्रह्मांडाचा कुलस्तंभ । स्वरुपसुखाचा कोंभ ॥
जागृत होऊनि स्वयंभ । उभा ठाके ॥४३॥
त्याचा तो सहज स्वभाव । तेथें कायसी उठाठेव ॥
संकल्पविकल्पाचा गांव । वसविला तेणें ॥४४॥
संकल्पविकल्पाची वस्ती । हेचि बुद्धीची उपरती ॥
एवं तेथेंचि सुमती । विश्रांती पावे ॥४५॥
विश्रांतिसुखाचें स्थळ । तें शुद्ध सत्त्व केवळ ॥
वस्तुमात्र निर्मळ । देखणें लागे ॥४६॥
एक वस्तु एक देखणा । त्याची कायसी विवंचना ॥
आतां द्वैताची भावना । दिसों पाहे ॥४७॥
द्वैत नसतां कायसी मात । अद्वैत शास्त्र वदती संत ॥
तरी ययाची प्रचीत । पाहणें लागे ॥४८॥
वस्तु वस्तुत्वें सोज्वळ । देखणा करी प्रतिपाळ ॥
अद्यापि संशयाचा मळ । गेलाचि नाहीं ॥४९॥
संशय तो द्वैतदर्शन । यांत कायसा अनुमान ॥
अद्वैताचें विवरण । करावें काई ॥५०॥