इच्छा न करितांच कांहीं । स्तंभ वाढला लवलाहीं ॥
विषमबुद्धी कदापि नाहीं । मनोधर्मे ॥१५१॥
मनोधर्मे गुरुचरण । आश्रय आमुचा नारायण ॥
नारायणासी बंधन । कवणे काजा ॥१५२॥
आतां होई बा मोकळा । इच्छेसारखी लाधली कळा ॥
अभिमान टाकोनि वेगळा । सौख्य भोगी ॥१५३॥
मागे कठिण योग केला । त्याचा अंगिकार सर्व झाला ॥
काय निमित्तास्तव भ्याला । हेंचि न कळे ॥१५४॥
संसार तोचि गृहचार । रमा झाली विरक्त फार ॥
मातृसेवेचा प्रकार । सांगोनि गेलों ॥१५५॥
ते काय बा चूक पडली । दिवस असतां रात्र झाली ॥
बुद्धि विषमत्त्व पावली । येणेंचि गुणें ॥१५६॥
बुद्धीची करोनी उपरती । धरी स्वदेहाची स्थिती ॥
संसार हा पुनरावृत्ती । भोगणें लागे ॥१५७॥
जरी न करी म्हणसी । वंध्यापुत्र व्याली जैसी ॥
ऐसें विचारुनी मानसीं । मुख्य काशी संनिध ॥१५८॥
संनिध असुनी तीर्थमाता । ते धिक्कारुनी सर्वथा ॥
अपत्याचिये मनोरथा । पुरविलेंची नाही ॥१५९॥
रंगनाथासारिखे बाळ । त्याचा मानिसी कां विटाळ ॥
हा तव कुबुद्धीचा मळ । टाकिलाची नाही ॥१६०॥