येर ते अवघे पामर । पामररुपे व्यवहार ॥
परी हा सकळ संसार । कर्ता तो मी ॥१११॥
संसार तो माझेंचि व्यसन । व्यसन नसतां कर्तेपण ॥
कर्ता तोचि भगवान् । भगवदरुपें ॥११२॥
भगवदरुप म्हणजे काय ॥ पुन्हा द्वैताचा उपाय ॥
उपाय न करितां अपाय । कासिया झाला ॥११३॥
अपायाची जे कल्पना । ज्याची त्यासी बद्धक जाणा ॥
बद्धमुक्ततेच्या खुणा । जाणती संत ॥११४॥
संत कोणासी म्हणावें । निवांत सकळ वैभवें ॥
अपूर्ण पूर्ण स्वभावें । उपाधिरहित ॥११५॥
उपाधिरहित जें कर्म । तोचि जाणिजे स्वधर्म ॥
स्वधर्माचें निजवर्म । जाणता तो मी ॥११६॥
स्वधर्म कासयासि व्हावा । परधर्म आचरावा ॥
तेथें ज्ञानाचा ओलावा । सहजीसहज ॥११७॥
सहजी सहज घडे । तें कल्पांतीहि न मोडे ॥
मोडून टाकटां जडे । मागुती पुन्हा ॥११८॥
पुन्हा मागुती संग्रह । करितां होये विग्रह ॥
विग्रहादिकांचा द्रोह । न करावा कीं ॥११९॥
द्रोह करितां विलक्षण । हें अपूर्णाचे भाषण ॥
पूर्णत्वाचें समाधान । बोलों आतां ॥१२०॥