जेथें त्रैलोक्य व्यापिलें । तेथें आपपर कोठें उरलें ॥
आप आपणां उमजले । मग काय राहिले पैं ॥६१॥
समुद्रीं तोयबिंदु पडे । तो समुद्रचि होऊनि वाढे ॥
सीमा नुल्लंघुनी चढे । समद्र रुढे समुद्रीं ॥६२॥
हें ज्ञानाचें ज्ञानकांड । केवळ विवेकाचा पिंड ॥
संपूर्ण शोधोनि ब्रह्मांड । बिंदु प्रचंड दाविला ॥६३॥
बिंदुसी बिंदुत्व कैंचे । कौशल्य महामायेचें ॥
शुद्ध पीठ ईश्वराचें । परात्पर जें ॥६४॥
ईशत्व आपुलें स्वरुप । तुटला द्वैताचा विक्षेप ॥
परोपकारार्थ संक्षेप । बोलावाचि लागे ॥६५॥
परोपकार म्हणजे काय । पुन्हा द्वैताचा उपाय ॥
नाना प्रतिबिंबाची सोय । धरिली आम्ही ॥६६॥
प्रतिबिंब तोचि ईश्वर । आत्मसत्तेचें माहेर ॥
तरी तयासी उपचार । काय न करावा ॥६७॥
सर्वी सर्वत्र आपण । तेथे कायसें दुसरेंपण ॥
संसाररुपें कृपण । असिया झाला ॥६८॥
तरी काय संसार आहे । सर्व मिथ्या भास नोहे ॥
कतकरेणुका जळीं राहे । तैसा पाहे संसार ॥६९॥
हे तव जळाची शुद्धता । कतकरेणुकाची वार्ता ॥
प्रत्यक्ष भासताहे समता । तेथें कथा कायसी ॥७०॥