श्रीकेशवस्वामी - भाग ७

केशवस्वामींनी मनोभावेंकरून आपल्या कार्यातून हिंदू जनतेस त्यांच्या ठिकाणी आपला धर्म, आपला देश, आपली संस्कृती, आपली भाषा इत्यादिकांसंबंधी जागॄत केले.


० पद १६० वें

चित्सुख-सागर नागरा हरी । भेटी अंतरी निरंतरी ॥ध्रु॥

म्हणवुनि शरण तुजला आलों । तुझ्या दासांचा दास मी जालों ॥१॥

जगचालक पालक देवा । मन मारुनि करवीं सेवा ॥२॥

म्हणे केशव देवराया । वेगीं निज० पद देईं वरा ॥३॥

० पद १६१ वें

ज्याची साउली पडतां माथां । अति पावन जालों आतां ॥ध्रु॥

त्याचीं पाउलें कैसें सोडूं ॥ काय त्याविण आणिक जोडूं ॥१॥

जेणें हातीं धरितां पाहें ॥ चित्तीं आनंद गंगा वाहे ॥२॥

म्हणे केशव ज्याची गोडी ॥ भवबंधन अवघें तोडी ॥३॥

० पद १६२ वें

भक्ति साधिती देवाची । त्यांसि संसार बाधा कैंची ॥ध्रु॥

भक्ति देवाची चांगली ॥ भाग्यवंतासी फावली ॥१॥

भक्ति अभेदयोगें केली ॥ त्यांची देहबुद्धी अवघी गेली ॥२॥

भक्ति केशवीं हाता आली ॥ भेटी भगवंताची जाली ॥३॥

० पद १६३ वें

भक्तिवांचुनि जें कां ज्ञान ॥ शुद्ध सोलिव तें अज्ञान ॥ध्रु॥

भक्तिपाशीं भुक्ती मुक्ती ॥ भक्तिपाशीं वोळगे शांती ॥१॥

भक्तिपाशीं सर्वही सिद्धी ॥ भक्तिपाशी सहजसमाधी ॥२॥

म्हणे केशव भक्ति साधा ॥ मग नाहीं भव-दुःख-बाधा ॥३॥

० पद १६४ वें

मज नावडे धन-सुत-दारा ॥ मन हरिणि जालें वारा ॥ध्रु॥

आतां सांगुं म कवणालागीं ॥ हरिकारण चित्त विरागी ॥१॥

हरिदर्शन मजला नाहीं ॥ तरी मरण नये कां पाहीं ॥२॥

म्हणे केशव प्राणविसांवा ॥ दीन-बांधव भेटेल केव्हां ॥३॥

० पद १६५ वें

देव सांडुनि देहभरी ॥ भक्त पूजीतसे बाहेरी ॥ध्रु॥

कैसा पूजेचा लवलाहो ॥ मुख्य देवचि न कळे पाहो ॥१॥

देव स्वतःसिद्ध सर्वांठायीं ॥ भक्त प्रतिमेसी पूजित पाहीं ॥२॥

गुरुकृपें केशवीं भावो ॥ भावें सर्वही जाला देवो ॥३॥

० पद १६६ वें

संसारसागरीं तारावयालागीं ॥ कर्णोधारू सद्गुरु तो जगीं ॥ध्रु॥

भक्तीचीया नांवें जड जीवा घातलें ॥ निष्कामासी कासेसी

लाविलें ॥१॥

बाप कृपाळू सद्गुरु राणा ॥ शरणागतांसी तारीलें जाणा ॥२॥

श्रवण-मननादी देव्हडे देउनी ॥ दास तारीले अपार जीवनीं ॥३॥

विज्ञान-सांगडी देउनी यका ॥ उतरीयलें पैलतीरीं देखा ॥४॥

ऐलतिरी असतां पैलतीरीं नेलें ॥ दीनानाथें कैसें नवल केलें ॥५॥

केशव म्हणे याची काय सांगू थोरी ॥ तारूनी दीधला ठाव उदरीं ॥६॥

० पद १६७ वें

अचळ सुखाच्या दातारा । सकळ जनाच्या उद्धारा ॥ध्रु॥

येईं बोर तूं येईं बा रे । उचलुनि कडिये घेईं बा रे ॥१॥

अचित-भुवना मज नेईं अलभ्य लाभाप्रति देई ॥२॥

विराजमाना निजमाना । म्हणे केशव मुनिजन-निधाना ॥३॥

० पद १६८ वें

निज० पद-गौरव-दायक हा । पंडितमंडळि नायक हा ॥ध्रु॥

भज रे मना भवनाशक हा । अंतर्ज्योति-प्रकाशक हा ॥१॥

जनन-मरण-भयमर्दन हा । अलभ्य लाभे-विवर्धन हा ॥२॥

गोवर्धन गति भक्षक हा । म्हणे केशव त्रिभुवनरक्षक हा ॥३॥

० पद १६९ वें

शोक-विनाशक निजदाता । त्रिभुवननायक भज आतां ॥ध्रु॥

आठवला हरि आठवला । हृदयसरोजीं सांठवला ॥१॥

मुनिवर-जनमन-रंजन वो । भेद-प्रभंजन चिद्धन वो ॥२॥

बळि-बंधन बंध-विमोचन वो । म्हणे केशव मंगळ-लोचन वो ॥३॥

० पद १७० वें

रमणीय नाम सुखधामा । स्वयंप्रकाशा सम रामा ॥ध्रु॥

अखंड आम्ही तुज पाहों । मीपण ग्रासुनि स्थिर राहों ॥१॥

सकळ विचारातित सारा । अविकारा निज दातारा ॥२॥

अति मंगळ केवळ रमणीय । म्हणे केशव सज्जन भजनीं या ॥३॥

० पद १७१ वें

सांगुनि मोक्षविचारा वो । मारामार विकारा वो ॥ध्रु॥

तारा वो मज तारा वो । आनंदघनीं द्या थारा वो ॥१॥

सांडुनि विषय-पसारा वो । सादर मन विस्तारा वो ॥२॥

दाउनि परम अपारा वो । म्हणे केशव भेद निवारा वो ॥३॥

० पद १७२ वें

संशय शत्रु-प्रभंजन हा । पावन जन्म निरंजन हा ॥ध्रु॥

भज रे भवार्णव तारण हा । सर्वही शोक-निवारण हा ॥१॥

भेद-भयानक-नाशक हा । वेदन सूर्य प्रकाशक हा ॥२॥

अचळ सुखाचें कारण हा । म्हणे केशव कारण हारण हा ॥३॥

० पद १७३ वें

पातक-जाळ-निवारण हा । मोक्ष० पदाप्रति कारण हा ॥ध्रु॥

शीघ्र भजा अतिशीघ्र भजा । जाणपणाचा फुंज तजा ॥१॥

मन्मथ-तक्षक-भक्षक हा । सुखधन सज्जन रक्षक हा ॥२॥

अक्षयवैभव-दायक हा । केशव म्हणे निजनायक हा ॥३॥

० पद १७४ वें

अचळ सुखाप्रति कारण हा । संशयजाळ-निवारण हा ॥ध्रु॥

भज मना तूं भज मना । मोक्षप्रदायक ज्ञानघना ॥१॥

स्मरणें मत्सर-मारक हा । घोर भवार्णवतारक हा ॥२॥

मनवारण दंडण खंडण हा । म्हणे केशव निज० पदमंडण हा ॥३॥

० पद १७५ वें

बोधें जर्जर म्यां स्मर केला । कस्मळ मत्छर गेला ॥ध्रु॥

म्हणवुनि स्थिर जालों शिवपाईं । न पडेचि या भवडोहीं ॥१॥

रमति संसारी समयोगें । उपाधि शमला वेगें ॥२॥

केशवस्वामीच्या ० पद भजनीं । सरला माय रजनी ॥३॥

० पद १७६ वें

झडकरी नासुनिया भव करि रे । स० पदीं निश्र्चळ करि रे ॥ध्रु॥

त्रिभुवनतारक तो नरहरि रे । पाहतां मीपण हरि रे ॥१॥

भजनें रतिरमणा निर्दाळी । जाळी मत्सर जाळी ॥२॥

इंद्रिय गणतिचा प्रकाशिता । केशव म्हणे जनीता ॥३॥

० पद १७७ वें

अंतरि श्रीहरि हा घन दाटे । भजतां भवनदि आटे ॥ध्रु॥

म्हणवुनि सुख मोठें मज होतें । वदतां न येतें न येतें ॥१॥

बोधदिवा पतिच्या निजउदईं । रघुपति दिसतो हृदयीं ॥२॥

केशवस्वामीचें रूप कळलें । कळलें म्हणणें गळलें ॥३॥

० पद १७८ वें (राग-दीर्घ धाटी)

सोयरा श्रीराम त्याचा हात धरूनी जावें ।

हांसती लोक त्यांसी सुखें हांसू द्यावें ॥ध्रु॥

वासनेचें बंड जगीं वाढवी उदंड ।

संतसंगे ज्ञानयोगें करी शतखंड ॥१॥

काळीकराळी तोचि कल्पनेची जाळी ।

जाळुनीयां घ्यावें चिन्मय वनमाळी ॥२॥

तळमळेचि गांठ सुटे खळखळ तुटे जेणें ।

केशव म्हणे आतां तोचि निजलाभ घेणें ॥३॥

० पद १७९ वें

निजाचें गुज सांगेन सहज ते तूं माय माझें बुझ ॥

रात्रि दिवस मज लागलेंसें निज तें मीं काय सांगूं तुज ॥ध्रु॥

निजाहातीं मज नाठवेचि कांही अखंड लागलें नीज ॥

निजीं निजात्मता जालें तन्मयता तेथें नाहीं उमज रे रे ॥

यापरी निज जाले सहज अहिर्निशीं नीज लागे ॥

निजाचे निजीं निजुनी गेलों तों नीजाचि जालों आंगे रे रे ॥१॥

कल्पनेचें बीज अबीज जाहलें पावला सहनी पातु ॥

मन होतें तें ठाईं निमालें पुरला वृत्तिसि अंतु ॥

विस्मयाचा उत जिरोनि गेला मावळला मुळिं हेतु ॥

चहुं देहाची अवस्था खुंटली कवळ सांगे तेथें मातु रे रे ॥२॥

अखंड नीज असें सहज सांगणे तेथें काई ॥

सांगणें परीस नेण ऐसें जें कांही हें तंव तेथें नाहीं ॥

आपेआप नीज आपण संचले हेंही म्हणे कोण पाहीं ॥

गुरुकृपें केशवीं निजीं निजेला तो निमाला ठाईचा ठाईं रे ॥३॥

० पद १८० वें

प्रेमाचें गुह्य सुखाचें भांडार । विश्रांतीचें घर योगियांचे ॥ध्रु॥

एक वेळा दृष्टि दाखवा ग माय । म्हणवुनियां पाया धरितु असे ॥

दाखवा ग माय तें रूप डोळां । जीव उतावळा भेटीलागीं ॥१॥

निर्गुण निराकार निरामय स्वरूप । नाम आणि रूप नाहीं ज्यासी ॥

तें मी तुज डोळां दाखवूं कैसें । पाहे पां ऐसें विचारुनी वो ॥

दावीजेसें नाहीं दाऊं कसें माय । नाथिलेंचि काय छंदू घेसी ॥२॥

विचारूनी हेची स्वरूपी करा भेटी । आसावलें दृष्टी दर्शनासी ॥

म्हणवुनि माझें चित्त कासावीस होय । दाखवा त्या सोय

स्वरूपाची ॥

दाखवा ग माय तें रूप डोळां । जीव उतावळा भेटी लागीं ॥३॥

अनुर्वाच्य ब्रह्म हें महावाक्य रहस्य । मनुबुद्धि प्रवेश नव्हेचि कांही ॥

तें मी कैसें तुज दाखउं साजनी । वृत्ति हे लाजोनी गेली जेथें ॥

दावीजेसें नाही दाऊं कैसें माय । नाथिलेंचि काय छंदू घेशी ॥४॥

छंदु हाची मनीं आहे अहर्निशीं । जें पहावें दृष्टीसी निजरूप ॥

तेणें सुखरूप होय माझें मन । नीवती लोचन प्रेमबोधें ॥

दाखवा ग माय तें रूप डोळां । जीव उतावळा भेटी लागीं ॥५॥

शब्दा अगोचर परेपरते गुज । विचारी हे गोष्टी स्वानुभवें ॥

मन-बुद्धिपरते अंतःकरणावरूते । विचारी गुज ते गुरुकृपें ॥

दावीजेसें नाही दाऊं कैस माय । नाथिलेंची काय छंदू घेसी ॥६॥

स्वानुभवें पाहतां वृत्ति तन्मय जाली । केशवीं बाणली गुरुकृपा ॥

आपआप तेथें जालें समाधान । रूपेंवीण दर्शन स्वरूपाचें ॥

फिटली ग माय दरशनाची भूली । मौन्यासींही पडली मौन्यमुद्रा ॥७॥

N/A

References : N/A
Last Updated : October 11, 2012

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP