० पद ४८५ वें
भाग्यमंद लोकां । नाठवे गोविंद । सर्वकाळ छंद । विषयाचा ॥ध्रु॥
छंदी जो वर्णीला । तया नाठवीती । नाना छंद करीती । मूर्खपणें ॥१॥
काय सांगों तया । लागीं वेळोवेळां । भजनमार्गीं डोळा । नुघडती ॥२॥
म्हणोनियां अंतीं । दुर्गती पावती । सायुज्य-संपत्ती । दुरी ठेली ॥३॥
देहबुद्धीच्या वाटे । रीघती नेटापाटे । त्रितापांचे कांटे । भरती अंगीं ॥४॥
तेणें दुःखें होतीं । बहुत राणभरी । प्राणसखा हरी । हारविला ॥५॥
अनाथांचा बंधु । योगियांचा रावो । देवाचाही देवो । निश्र्चयेसीं ॥६॥
संतसंगें प्राणी । तयासी नेणती । अधःपाता जाती । केशव म्हणे ॥७॥
० पद ४८६ वें
विषयसंगति बा । अति हिंपुटी होसी ।
चौऱ्यांशीं लक्ष सोंगें । आवश्यक हे घेसी ।
यालागी विषयांसी । जरी सांडुनी देसी ।
पावशी मोक्ष० पदा । माझी भाक घे ऐसी ॥ध्रु॥
सावधान सावधान । ऐक उघडुनी कान ।
धरूनी अभिमान । नको भरूं बा रान ।
काळ हा सर्प बा रे । तुज झोंबला पाहीं ।
होईं तूं परिक्षिती । वेळु न लव कांहीं ॥१॥
आयुष्य चाललें बा । येथें संदेह नाहीं ।
जाणोनि निजरूप । देहीं होय विदेही ॥२॥
गर्भिंच सुटवलें । त्याचें बारसें काय ।
तैसाचि देह जाणा । भास मात्र पैं आहे ।
आहे तंव हितकारी । काकतालीयन्यायें ।
केशवीं गुरुकृपें । ऐक्य पाहोनि राहे ॥३॥
० पद ४८७ वें
येक प्रपंच जाला होता । ऐसी स्वरूपीं नाहीं वार्तां ।
पुढें होईल मागुता । न घडे सर्वथा गा ॥ध्रु॥
मुळिं प्रपंच जाला नाहीं । पुढें होइल लटके पाहीं ॥
ऐसें जाणोनियां स्थिर राहीं । मग करणें नलगे तुज कांही गा ॥१॥
मिथ्या प्रपंचाचें भान । हेंचि कैचें भवबंधन गा ॥२॥
जो स्पप्नीं मरोनी जाळीला । तो जागृति नाहीं राख जाला ।
तेंवि प्रपंच जेणें देखिला । तोचि जीवन्मुक्त भला गा ॥३॥
रजिं सर्पाचें भासणें । भासतांहि लटिकें ठाणें ।
तैसा प्रपंच देखिला जेणें । त्सासी कैचें येणें जाणें गा ॥४॥
गुरुकृपें केशवीं भावो । तेथें देहभाव नाहीं ठावो ।
जन्ममरण जालें वावो । आतां कैचा देहि संदेहो गा ॥५॥
० पद ४८८ वें
ज्ञान-ध्यानाचें फळ सज्जन । सिद्ध निजात्मसुख-सदन गा ॥ध्रु॥
त्याचें ० पदांबुजीं ठेवी मन । तरी होशील आनंद-घन गा ॥१॥
जें साराचें केवळ सार । ज्याच्या नामेंचि पाविजे पार गा ॥२॥
जें क्षरींच अक्षर पाहीं । ज्यासी केशव ध्यात हृदयीं गा ॥३॥
० पद ४८९ वें
कर्म वेळुची अति दीर्घ काठी । वरी चीत भोवे कोल्हाटी ॥ध्रु॥
अति मीपणें तळपे पाहीं । केव्हां पडेल न कळे कांहीं ॥१॥
वासनेच्या अकोंडा गुंते । खाले डोई वरे पाय कुंथे ॥२॥
वेळु बांधिला पंचविस दोरी । खेळे कोल्हाट त्यांचिया शिरीं ॥३॥
भ्रांति ताट करिं घेउनि खेळे । देहबुद्धीनें अति आंदोळे ॥४॥
केशा म्हणे गुरुकृपें जोडे । तरी खेळचि अवघा मोडे ॥५॥
० पद ४९० वें
विज्ञानदिपक लाविला अंतरीं । प्राणसखा हरी नयनीं पाहे ॥ध्रु॥
हातोहातीं वय वेचेल रे बापा । काळ हा मापारी लागलासे ॥१॥
नरदेह गेलीया मागुतीं हें नाहीं । केशव म्हणे राही निजस्वरूपीं ॥२॥
० पद ४९१ वें
दिसतां मृगांबु हें तंव नाहीं । तैसा भवपुर पाही ॥ध्रु॥
नाहीं नाहीं रे सुजाणा । सांगे सद्गुरुराणा ॥१॥
वंध्या कुमराचा आकारू । तद्धिध हा संसारू ॥२॥
गगन सुमनाचा सुगंधू । तैसा केशवीं भेदू ॥३॥
० पद ४९२ वें
गोड ब्रह्मांड रचना । स्वरूपीं लटिकी जाणा ॥ध्रु॥
संत जाणती अंतरीं । अगाध त्यांची थोरी ॥१॥
मिथ्या बाधू हा मायेचा । परमानंदीं कैंचा ॥२॥
अवघा परतत्त्व अपवादु । केशवराजीं भेदू ॥३॥
० पद ४९३ वें (एकताळी)
अवघें जालें नश्र्वर । तेथें कैंचा ईश्र्वर ॥ध्रु॥
जितुकें डोळा दिसे बा । तितुकें स्वरूपीं नसे बा ॥१॥
ब्रह्मीं नाही ब्रह्मत्व । तेथें कैंचें शिवत्व ॥२॥
आहे नाहीं न साहे । केशव म्हणे ते पाहे ॥३॥